One Shot - Katsudeku

10."Vurmasana kalbime göt!"

K-K-K-KACCHAN BANA SARILDI !!! *-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
OHSHT.
nEKACCHANBANASARILIYORTAMŞUANSARILIYORANSKMKACCHANBANASARILIYOLANOHATAMŞUANKACCHANBANASAEILIYOANSKMNE..
Sakin ol İzuku. Hığhhmmmmm huğhhhhhh....evet nefes al ver sakin ol herkes herkese sarılabilir tabiiki bunda abartılacak bir şey yok sonuçta
KACCHAN BANA SARILDI AQ *-*

-Yazar-

İzuku'nun sakinleşmesi zor olacaktı. Katsuki'nin endişe ve korku duygularıyla dolu nefes alıp verişlerini dinledi. Hızlıydı. Merdivenleri koşmuş olabilirdi.

Katsuki bi an duraksadı. Bir anda koşup sarıldı. Şimdi bunu nasıl açıklayabilirdi ki? Aslında ayrılmak istemiyordu. Gözlerini açtı. İzuku'nun üzerinde hasta gömleği vardı. Daha derin nefesler aldı. Kokusunu belli etmemeye çalışarak içine çekiyordu. Gözleri bi an dolar gibi oldu.

İzuku tepkisizdi. Yani en azından katsuki açısından. Katsuki, sarılmanın etkisiyle huzur bulmuş bu tatlı yüzü görmüyordu. İzuku ise mutluydu. Başı katsuki'nin göğüsündeydi. Kalp atışlarını dinliyordu.

Katsuki sakin kalamıyordu. Kendini geri çekti. İzuku bir an boşluğa düşmüş gibi oldu. Gözlerini açtı. Kızıl gözleri gördü. Aynı soğukluktaydı. O gözler hep böyle mi bakacaktı? Bir dakika önce endişe içinde ona sarılan kendisi değil miydi? Şimdiyse böyle duygusuz olan da kendisiydi. İzuku başını eğdi. Az önce katsuki'ye sarılan elleriyle üzerindeki ince battaniyeyi sıkıyordu. Sinirlenmişti. Belli etmeyerek dudağını dişledi. O....kaybetmişti.

"İyileşmiş gibi duruyorsun." Dedi katsuki. Bunu en soğuk ses tonuyla söylemiş olabilirdi. İzuku daha önce bir villain ile bile bu sesle konuşmadığına emindi. Gözleri irice açıldı. Hâlâ örtüye bakıyordu. Yüzünün görünmesini istemiyordu. Ellerini gevşetti. Ve ikisini üst üste gelecek şekilde dizine koydu. "Hey? Cevap vermeyecek misin?" Dedi katsuki. Kendinin görmezden gelinmesini sevmezdi. İzuku hala tepkisizdi. Hâlâ tepki göstermemek için kendini sıkıyordu. Bir şey olsun istiyordu. Öyle bir şey olsun ki. Bu saçma durumdan bir an önce sıyrılabilsin.

"Kacchan.." dedi. Sesinin tınısında yorgunluk vardı. Katsuki bunun gayet farkındaydı. İzuku yavaşca yüzünü kaldırdı. Katsuki ağlayan bir İzuku bekliyordu ama pekte öyle değildi. Umursamaz bir ifadeyle karşılaştı. Yeşil gözlerde en ufak bir duygu ifadesi yoktu. Hafif morarmış göz torbaları vardı. İçten içe üzülmek bir kenara dursun, onu böyle gördükçe çıldırıyordu. Ama asla yüzüne yansıtmayan bir buz dağıydı o.

"Diğerleri nerde?" Dedi İzuku.

'He?...HA?! Şu anda 41 derecelik bir havaleyi yeni atlattın aptal! Sana sarıldım bile! Gitmiş şimdi diğerlerinin nerde olduģunu mu merak ediyorsun sorunlu budala?!'

Tüm bu düşünceleri içinden geçirdikten ve yazarın kulağını patlattıktan sonra Katsuki İzuku'ya baktı. Ne kadar uğraşırsa uğraşsın sinirini dizginleyemiyordu. Bakışları belki de bir insanı delip geçebilirdi. Ama İzuku'yu değil. Sinirlendiğini fark etmişti İzuku. Adeta kendini bir zafer kazanmış gibi hissediyordu.

Saçma bir meydan okumaydı bu.
En hayat dolu çiçeği bile solduracak türden,
En neşeli çocuğu bile ağlatacak türden,
En seven kişiyi bile nefret ettirecek türden,
En parlak geceyi bile karartacak türden..

"Gece bitene kadar nerdeyse herkes kapında bekledi. Sonra onları ikna edip yukarı çıkardılar. Hepsi odasına çekildi. Sabah uyanır uyanmaz hepsi yeniden aşağı indi ama hala uyuyordun. İçeri girmelerine izin vermediler. Sonra beklemeye başladılar. Yuvarlak suratlı kız ağladı. Şova gerek yoktu ama endişe ediyorum falan dedi. Kimi inandırdıysa.." dedi katsuki. Sakin bir nefesle. Ve koltuğa oturdu. İzuku kafasını çevirmedi. Hâlâ ellerine bakıyordu. "Bencillik gibi durmuyor mu sence de?.."dedi İzuku. Bu cevabı beklenilemeyen veya cevaba ihtiyacı olmayan türden bir soruydu. Sadece kendi vicdanını rahatlatmak amaçlı sorulan türden..