Het verhoor verliep moeizaam. De vrouw van Simon wilde niks vertellen. Na een uur geven we het op.
POV Wolfs
Zuchtend loop ik de verhoorkamer uit. "Wat moeten we daar nu mee?" Vroeg Eva. Ik haal mijn schouders op. "Van Dongen, Wolfs" schreeuwd Mechels. Gehoorzaam loop ik achter Eva aan. Als de deur dicht zit begint ze met praten "dit schiet niet op zo. Het is al laat ik stel voor dat jullie nu naar huis gaan, goed slapen en dsn morgen weer gaan knallen". Ik ben opgelucht. Het begint een beetje vast te lopen. Dan bedenk ik opeens dat ik nog een slaapplek nodig heb. "Weet u nog een plek om te slapen?" Vraag ik als Eva net op staat. "Kom anders bij mij slapen ik... nou mijn man... nu dus ik... heb een pension. Er zijn kamers genoeg". Ik knik en loop achter haar aan. Wat bedoeld ze met mijn man, nu ik dus. Ze zij toch dat ze geen man heeft. Mijn gedachten worden verstoord door de worden van Eva. Ik hoor niet wat ze zei dus zeg ik "uh... wat zei je?" "Of je nog in stapt" herhaald ze.
De hele weg zeggen we niks tot dat we er bijna zijn begint Eva uit het niets. "Heb je zin om Chinees te eten?" Eerlijk gezecht heb ik daar niet zo zin in maar omdat ik ook geen zin heb om te koken zeg ik maar "ja is goed". Ik weet niet wat ze met me doet maar elke keer als ik haar stem hoor of haar voor me zie word ik warm van binnen. Floris Wolfs ze is iets van 15 jaar jonger gok ik. Omdat ik haar leeftijd niet weet. Wat zal ze wel niet denken van je. Ik ken er nog maar een dag. "Hier mag jij slapen" zegt Eva als we voor een kamer staan. "Uh... mooie kamer" zeg ik als ik er weer bij be met mijn gedachten. "Ik ga even mijn spullen uitpakken. Mag ik hier blijven tot ik een huis heb?" "Natuurlijk blijf zo lang je wilt". Is haar reactie.
POV Eva
Waarom zeg ik dst nou. Waarschijnlijk wil hij hier zo snel mogelijk weg. Ik vind het wel gezellig. Ik mag hem wel. Alleen hij is steeds zo afwezig. "Ik ga even Chinees halen ik ben zo terug" roep ik naar boven. "Tot zo" krijg ik als antwoord. Als ik in de auto zit ga ik nadenken. Ik had gehoopt dat hij zou zeggen dat hij mee wou. Waarom weet ik eigenlijk niet. Ik ken hem maar een dag. Waarom denk ik toch steeds aan hem. Ik irriteer me aan mijn eigen gedachten.
Wat vinden jullie van mijn verhaal? Hebben jullie nog tips voor me?
