POV EVA
"Ik zei toch al dat je nooit van me zou gaan winnen. Ik kan zo veel Chinees op als ik wil" zeg ik met een brede lach. "Chinees is niet echt mijn ding" zegt wolfs. Hij bedenkt een smoesje om er af te zijn. "Wat krijg ik nu?" "Uhm... nu krijg je..." Wolfs denkt na "uhm... ik weet het niet". Ik voel dat ik rood word. Het liefst zou ik zeggen ik wil jou Wolfs maar dat klinkt ze raar. Ik ken hem pas een dag. Ik word uit mijn gedachten gehaald door Wolfs die iets onverstaanbaars zegt, of ik luister gewoon niet. "Uh... wat zei je?" Is dan ook mijn antwoord. "Eef, ben je altijd zo afwezig?" Ik weet niet of het kwam doordat hij me eef noemde of omdat hij iets vroeg waar ik liever geen antwoord op wil geven maar op een één of andere manier moet ik hem de waarheid vertellen. "Nee, ik ben altijd heel erg oplettend maar het komt door..." het blijft stil. "Wat is er" verbreekt Wolfs de stilte. "Ik word gewoon gek van jou. Je zit de hele tijd in mijn hoofd. Ik ken je pas een dag. Dit mag niet gebeurd. Het kan niet. Jij bent veel ouder. Al weet ik niet eens hoe oud je bent. Ik weet niet waarom ik dit allemaal zeg. Ik weet gewoon niet wat er is" waarom zeg ik dit? Ik sta zonder een antwoord af te wachten op en ren naar boven. Ik laat me op mijn bed vallen. Ik hoor dat er op de deur word geklopt. Ik heb geen zin om te praten. Dus negeer ik het. "Eef? Mag ik asjeblieft binnen komen?" Hoor ik hem zeggen. Ik zucht diep. Blijkbaar vind hij dat een tekenen dat hij binnen mag komen. "Eva?" Ik kijk hem met betraande ogen aan. Hij zegt niks maar slaat alleen zijn arm om me heen. Zo blijven we een tijdje zitten. "Waarom noem je me eigenlijk eef en niet gewoon eva?" Begin ik maar. "Omdat..." ik zie hem nadenken. "Hoe zeg je dat... omdat... ik..." ik kijk hem weer aan en zie dat ook zijn ogen gevuld zijn met tranen. Ik veeg een traan weg. Hij glimlacht alleen. "Vind je het niet goed dat ik je eef noem?" "Wel, maar... nog nooit heeft iemand me zo genoemd". Zei ik. "Maar eef je bent speciaal". Speciaal als vriend of meer? Waarom denk ik nu steeds dat hij me ook leuk vind. Hij vind me vast speciaal omdat ik net heb verteld dat ik gek van hem word. Hij vind me vast raar speciaal. "Ik ga even douchen" zeg ik dan maar.
Ik voel het water over mijn lichaam vallen. Waarom zeg ik bij hem dingen die ik helemaal niet wil zeggen. Liefde op het eerste gezicht bestaat niet zei ik altijd. Maar ik begin er nu echt aan te twijfelen.
