POV WOLFS
het is nu aan het eind van de week. Annabella komt terug naar huis van haar vakantie maar weet dus nog niet dat Wolfs het heeft uitgemaakt.
Ik hoor de deur dicht slaan. Is Eva nu al terug van Marion. Dat kan niet ze is een half uurtje geleden weg gegaan. "Eva ben je nu al terug?" roep ik daarom ook naar boven. "ik zou toch vandaag terug komen van vakantie of was je dat al vergeten schat?" hoor ik. Oh god hoezo noemt ze me schat. Waarschijnlijk gewoonte. Gewoon negeren en vragen hoe het was. Niets opvallends doen. Wat voor opvallends moet ik überhaupt doen. Het is uit. "hoe was het? En waarom ben je hier?" vraag ik en ik loop naar haar toe. "het was super maar ik heb je wel super erg gemist. Was het hier ook leuk met je belangrijke zaak?" oké wacht ff. Ze heeft me gemist. Ze kijkt me met een verliefde blik aan. ze weet het dus niet. "heeft je moeder het niet doorgegeven?" "natuurlijk heeft ze het doorgegeven daarom heb ik je ook niet meer gebeld" ze geeft me een kus. Ik duw haar meteen van me af. "hoezo mij niet meer bellen? Jij had het te druk om terug te bellen. Ik had je het liever ook zelf gezegd maar volgens je moeder kon het niet anders. Anna het is uit!" "wat! En dat zeg je lekker aan de telefoon en ook nog tegen mijn moeder die alleen maar zegt dat je het druk hebt en dat ik je niet kan bellen. Serieus Wolfs moet dit zo" schreeuwt ze. Voor dat ik kan antwoorden rent ze huilend het huis uit. Oké dat ging anders dan ik had verwacht. Natuurlijk zeg ik het ook liever tegen iemand in plaats van het over de telefoon te bespreken. Maar anders dan verraad ik mezelf. Ik kan het gewoon niet. Eva heeft toe gegeven dat ze van me houd. Niet dat er veel is gebeurt. We hebben de avond dat ik het uitmaakte alleen toegegeven wat we voor elkaar voelen. We durfden beide de eerste stap niet te zetten. Maar ik ben wel opgelucht dat ik het eindelijk heb toegegeven. Ik kan niet leven met iemand die wel van mij hou op een vriendje vriendinnetje manier maar ik niet van haar op die manier. Ik kan het gewoon niet. Als eva niet had toegegeven dat ze van mij houd was ik nu waarschijnlijk heel erg ongelukkig. Ben ik dan zo onredelijk geweest? We hadden maar twee weken. Het zijn twee lange weken geweest. De week met Eva alleen ging veel te snel. Als ik aan Eva denkt verdwijnt mijn verdriet en word ik helemaal gelukkig. Maar wat ben ik nou eindelijk opgeschoten? Eigenlijk vrij weinig. Misschien moet ik weer de eerste stap zetten. Als ik na lang twijfelen toch heb besloten om het te doen hoor ik eva binnen komen. "Eef!" roep ik naar boven. "er is iemand hier die heel blij is dat ik thuis ben" zegt ze lachend terwijl ze beneden komt. "Flo wat is er?" hoe weet zij dat er wat is. Ik kijk in de spiegel. Mijn ogen zijn nog rood van het huilen. "Eef, Anna wist nog van niks. Haar moeder had gezegd dat ik het druk had met een één of andere zaak en dat ze me dus niet mocht bellen. Toen werd ze heel erg boos op me." Ik voel weer tranen over mijn wangen lopen. Eva slaat een arm om me heen. "het komt goed dat beloof ik je" meestal ben ik degene die dat zeg. Dan voel ik haar lippen om de mijne maar ze trekt ze al snel terug. "ik... eh.. sorry" stammelt ze en rent naar boven.
