POV EVA
Als ik in mijn bed lig begin ik te denken. Waarom moet ik ook altijd denken? Hij zei dat hij contact had met de vriendin van haar zus. Hadden ze iets? Hebben ze nog steeds wat? Misschien heeft hij gezegd dat hij van me houd maar waarschijnlijk heeft hij lekker een relatie met die vriendin van zn zus. En mij maar lekker gebruiken. Hij kan de pot op. Met deze gedachten val ik in slaap.
Hij staat daar. Midden op straat. Met haar. Ze staan misschien niet zo dicht bij elkaar maar alsnog. Hij kijkt me aan en glimlacht. Ik blijf strak voor voor me uit kijken. Naar hem. Hij doet een stap naar voren. Hij zoent haar. Ik begin te rennen. Ver van hier. Zonder due klootzak. Ik moet kei hard huilen. "Eef... Eva" schreeuwd iemand hard in mn oor. Ik word door elkaar geschud.
Ik open mijn ogen en zie Floris naast mn bed zitten. Wat moet die zak van me. "Rot op" sneeuw ik en begin nog harder te huilen. "Maar..." "mijn kamer uit" schreeuw ik en hij kijkt me zielig en onbegrijpelijk aan. "Ga weg" sreeuw ik nog een keer. Waardoor hij mijn kamer verlaat. Ik val weer huild op bed. Wetend dat ik niet meer kan slapen en morgen alles aan die klootzak moet uitleggen.
Sorry dat ik zo lang niks heb geschreven. Ik weet t t is al bijna een maand geleden. T is echt erg. Maar ik loop een sort van vast en heb t privé nog al klote. Wat vinden jullie dr van? Moet ik doorgaan of stoppen? Sorry voor t kleine stukje
