She's My Evil Princess!

CHAPTER 8: A Night To Know Her

ZEKEI'S POV

Nakauwi na ako at lahat pero hindi ko parin talaga mag absorb lahat ng nangyari.

She's really different. Very different.

Hindi ako makapaniwala, isang babae na halos mapatay ang lalaking yon.

I saw the pain in her that bothers me right now.

Ako lang ba ito o ano? Yung mga mata nya, makikita mong puno ito ng hinanakit at mararamdaman mong nasasaktan sya.

The last time I thinked of her, I was really irritated by her but right now .. I don't know.

Masyadong magulo na umaabot sa hindi ko maintindihan kung bakit ako apektado.

She's something unpredictable.

Nakita ko na syang masaya, nambully, nagalit.. Pero yung kanina iba yun.

Nung pinagmamasdan ko sya kanina, I feel something inside of me.Like, I should protect her.

Wah! Ano ba tong inisip ko? Tsk! Maybe ayoko lang talagang makakita ng babaeng nasasaktan -_- I knew how my mom got hurt and felt the pain when my dad told about Jasper.

Naguguluhan ako! Ano ba tong naiisip ko! Naisip ko ba talagang protektahan sya. Meron talagang nagsasabi sa loob ko na kailangan nya ako.

Pero wait ! Shete yung mga sinabi ko pala sa parking lot. Tapos ngayun gusto ko syang protektahan! Dyahe talaga.

Halaaaaa! Ales tres na ng umaga ano ba yan -_- Hindi parin ako nakakatulog! Baka makabawas to sa kagwapuhan ko!

[Rhixs is that you? Hahaha. Sige magpuyat ka lang ho. Pako nalang natin eyebags mo. Hoho]

Shatap! Ikaw ipakilo ko jan.

May pasok pa pala bukas nako!

....................

Benta nga ang eyebags ko. Hindi pa rin talaga ako makamove on eh. Two sleepless night. TFvck dba? Tsk! Nako ano ba yan. Nakakatamad makinig pag gantong antok na antok ako. Amp!

Napalingon ako sa tabi ko. Wala sya. Hindi sya pumasok.. Pangalawang araw na to na di sya pumapasok.

Kinabukasan ng nangyaring yun, tahimik lang ang lahat. Ni hindi nagawang magkwento ni Luhan at ni hindi rin namin nakita si Arhixs o kahit si Rhixs man lang.

Hanggang ngayon nga ay naguguluhan parin ako. Maraming tanong sa utak ko. Pero ayoko naman ipressure si Luhan.

"Class dismiss! See you on friday!" salamat natapos na rin.

Papunta na akong cafeteria. Andon sila ni Steven.

Mga 5mins ay naroon na ako.

At sa di inaasahan ay nabigla ako ng kaunti.

Ni walang hawak na pagkain si Luhan at himilang wara rin babae si Steven.

"Hey!" mahinang bati ko ng makalapit sakanila.

"Yow! Buti naman at dumating kana." sagot pabalik ni Steven.

"Luhan, okay lang ba dre?" nag aalangan tanong ko. Tumingin naman sya at

"Oo naman. Okay ako." pero halatang may bumabagabag sakanya. Umupo nalang ako sa bakanting silya.

"Alam kong may bumabagabag jan sa isipan mo. Yung tungkol parin ba yan sa nangyari nung isang araw?" tanong ko at hindi nya rin naman agad nasagot.