Staircase

E P I L O G U E

E P I L O G U E

Then the mystery just end. Nakahinga na rin ako nang maluwag. Isama mo pa ang malaman naming buhay si Lotus, lubos ang tuwa ko nang makita ko siya at magpakita na lang sa amin. Hindi siya patay, hindi siya nagpaparamdam kundi buhay na buhay siya. Yakap at iyak na lamang ang nagawa ko sa kanya ng makita ko siya. I never thought that all of this happened, nagpaniwala kami na patay na siya 'yun pala ay hindi.

            Nagulat na lang kami ng sabihin niyang, "Yes, it's just a trick guys. Ginawa ko 'yun para umalis na kayo dito sa barrio pero mukhang naniwala kayo at nawalan ng pakelam sa akin." Sabi niya sa amin. Pero masaya ako na makita ko siya. Oo masyado lang ata kaming nakadepende sa sitwasyon namin noon kaya nadala na kami sa pangyayari kaya nawalan na kami ng oras kung ano nang nangyari sa kanya, pero hindi naman siya nawala sa puso at isipan namin.

            "Pero bakit mama mo ang tumawag sa amin n'un? Umiiyak pa siya n'un ha?" Tanong naman ni Greg. Nandito kami ngayon kila Mang Remmuel para magpahinga muna, kasi kinabukasan ay aalis na kami dito sa barrio at babalik na kami sa sarili naming mga bahay. After all, sana maging masaya pa rin kami.

            Natawa siya bago sumagot, "Yeah, mom knows all. Sinabihan ko siya na namatay ako sa hagdan at dahil sa medyo magaling um-acting ang mama ko. Napaniwala kayong patay na ako, pero ang gusto ko talaga n'un bumalik na kayo at umalis dito pero..." umiling siya. "Hindi nangyari eh, kaya pinabayaan ko muna."

            "Oh, mag meryenda muna kayo..." sabi ni Manang Hen at nilapag ang mga tinapay at pitchel ng juice sa harapan namin. Nagsikuhaan naman kaming lahat at nagmeryenda panandalian pero bumalik sa alaala ko 'yung mga tawag na nagmumula lagi sa number ni Lotus at ibig-sabihin siya talaga 'yun?

            "Lotus, 'yung number mo? Gumagana pa ba 'yun? Ikaw ba 'yung tumatawag sa akin?" tanong ko naman sa kanya. Hoping that she's it.

            She smiled, "Yes, unfortunately you're not accepting the call, so I ended up so hopeless you too answer the phone. I trying to used another number pero naisip ko na hindi ka pala sumasagot ng tawag kapag number lang kaya wala rin." Sabi ni Lotus. So ibigsabihin siya nga 'yun. "And oh, did you receive your mom's text's?" medyo nagulat naman ako sa sinabi niya at paano niya nalaman 'yun? Tumango rin naman ako sa kanya. "Ako rin nagsabi sa kanya, gusto niya nga sumama dito but I said no to her, alam mo ba sobrang nag-aalala siya for you best."

            I faked a smile. Oo namiss ko na rin ang mommy ko. For the past vacations na hindi naman nagtetext o tumatawag si mom ngayon ko lang din narealize na without mom, paano na lang ako ngayon atleast she's there. Alam kong nasa mabuti pa rin ako.

            "Alam mo na ba nangyari kay Melo?" sabi ko naman sa kanya.

            "Jewel, maybe this is not the right time to talk about him. Jam's here." I didn't response Boisen. So I looked at Lotus. Napabuntong hininga naman ako sa kanya kasi hanggang ngayon wala pa rin kaming idea kung nasaan na ang katawan n'un kung nailibing na ba o kung buhay pa si Jimelo.

            "Oo nga pala, nasaan na yung baliw na 'yun?" sabay tawa ni Lotus. Oh, maybe she doesn't know about it.

            Napatingin naman ako sa mga kasama ko at natulala na lang sila at napailing na lang din sila. Wala palang alam si Lotus sa pagkawala ni Jimelo so ito nga 'yung time na sabihin sa kanya na ang isa pang kaibigan namin na si Melo ay wala na.

            "Wala na siya, Lotus." I never wanted to cry but doesn't, it flows down through my face.

            Napatulala na lang din ako na marinig namin siyang tumawa sa sinabi ko sa kanya, lahat kami ay napatitig na lang sa kanya na gulat na gulat. Bakit masaya si Lotus sa narinig niyang balita, diba dapat na maging malungkot din siya sa sinapit ng kaibigan niya? Hindi ako makapaniwala sa kanya.