Ona

38

- Teoretycznie to się nie znamy. - powiedziała dziewczyna, poprawiając włosy. Popatrzyła w lustro, w którym odbijała się dziewczyna o ciemnych włosach.  

- Ale się znacie. I jak widziałam, dobrze dogadujecie. - Agnieszka miała ochotę kopnąć dziewczynę w kostkę. Starała się wyciągnąć coś z niej o chłopaku, jednak starsza nie chciała nic powiedzieć. No ale ile można trzymać wszystko dla siebie?   

- My po prostu... w sensie, Ash... To jest dziwna relacja. - westchnęła Magda wychodząc wreszcie z łazienki. Ruszyła do kuchni, a Aga szła za nią niczym cień.  

- Dlaczego? 

- Bo ja bym mogła spędzać z nim cały czas. A on chciałby byśmy ciągle byli sami. - westchnęła dziewczyna, siadając na blacie. Ciemnowłosa dziewczyna stała w wejściu do kuchni z założonymi rękami na piersi, uważnie się przyglądał drugiej. Natomiast Magda nie chcąc patrzyć na dziewczynę i czuć jak ta stara się rozkręcić jej mózg i coś z niego wyczytać, zaczęła patrzeć przez okno. Delikatnie odbijała nogi od drzwiczki szafki, starając się nie robić tego zbyt głośno. Jej myśli za to były gdzieś w pobliżu chłopaka. W końcu obiecał, że dzisiaj się do niej odezwie. Jednak zbliżał się wieczór, a Ashton nie dawał znaku życia. Dziewczyna nie była ani zła, ani smutna. Była ciekawa dlaczego?   

- Jak długo się znacie? - wypaliła nagle z pytaniem Agnieszka. Dziewczyna popatrzyła na nią zdziwiona i zamrugała kilka razy.   

- W sumie to nie wiem... - powiedziała, marszcząc czoło i spoglądając na kalendarz, który Michał niedawno zawiesił na ścianie. Dziewczyna wzruszyła kilka razy ramionami. Zaskoczyła z blatu i podeszła do kalendarza. - Ty już tu jesteś 2 tygodnie. Od pogrzebu minął już miesiąc. Nawet trochę ponad... 

Agnieszka wywróciła oczami, patrząc jak dziewczyna kartkuje kalendarz. Nie sądziła, że tak proste pytanie sprawi tyle trudności. Jednak miała zaraz zadać kolejne, z serii " trudne pytania dla Magdy " i wiedziała, że tak samo jak teraz dziewczyna nie będzie wiedziała co powiedzieć. Na tyle ją już znała. 

- Albo cztery, albo pięć miesięcy. - powiedziała nagle Magda, odwieszając kalendarz. 

- Długo. Nie uważasz? 

- Nie sądzę. Dalej się poznajemy. - Dziewczyna ponownie usiadła na blacie i uśmiechnęła się do młodszej. 

- Ile można się poznawać? - Aga wywróciła oczami i usiadła na krześle. Mentalnie zaczęła męczyć ją ta rozmowa. 

- Całe życie, tak naprawdę. - Magda wzruszyła ramionami, na co druga dziewczyna wywróciła oczami po raz drugi w przeciągu kilku sekund. 

- Zadam ci teraz pytanie, na które musisz mi odpowiedzieć. - zaczęła powoli dziewczyna. Zachowywała się trochę jakby mówiła do małego dziecka. Każde słowo wypowiadała powoli i wyraźnie. Starsza dziewczyna pokiwała głową, dając jej tym do zrozumienia, że słucha i czeka na pytanie. 

- Czy Ashton Irwin podoba ci się? - zapytała i opierając głowę na ręce, obserwowała dziewczynę. Magda prychnęła krótkim śmiechem i pokręciła głową. 

- Nie Sis, to nie to. 

- Dlaczego nie to?- szybko wtrąciła dziewczyna. 

- My po prostu znamy się za krótko by to stwierdzić. 

- A gówno prawda! - prychnęła dziewczyna, zakładając nogę na nogę. - znacie się wystarczającą ilość czasu byś potrafiła powiedzieć, czy ci się podoba czy nie. 

- Ale nie umiem. - dziewczyna wywróciła oczami. 

- Ty nie chcesz odpowiedzieć. - powiedziała Aga, mrużąc oczy. 

- Wcale nie. Gdybym znała odpowiedz to bym ci ją powiedziała. - Magda poczuła, jak po kręgosłupie przechodzi jej dreszcz. Nie chciała się przyznać przed dziewczyną, że myśl o tym, że ktoś się jej podoba przeraża ją. Nigdy nie potrafiła rozmawiać bezpośrednio o swoich uczuciach i zawsze takie rozmowy ją krępowały. Nie wiedziała jak dalej ma poprowadzić tą rozmowę by była mniej krępująca. Albo się w ogóle zakończyła. Na co w sumie minimalnie liczyła. 

- Jasne... - westchnęła dziewczyna, odwracając wzrok z dziewczyna na stojącą przed nią lodówkę. Zastanawiała się co zrobić by starsza dziewczyna przyznała się do wszystkiego. Jednak na tyle ile ją znała, wiedziała, że to będzie trudne. 

- Sis nawet jeżeli coś by było, to nie wierzę w takie coś. - odezwała się nagle Magda. Dziewczyna popatrzyła na nią z uniesioną brwią. 

- W takie coś? Czyli co? 

- On po prostu jest przystojny, sławny, miły i no jest jaki jest. Jeśli kiedykolwiek by stwierdził, że mu się podobam, to chyba tylko jeśli by nagrywali film i taka by była fabuła. - dziewczyna zaśmiała się cicho. 

- Czemu myślisz, że to jest niemożliwe? 

- Po prostu. Takie jest moje szczęście ... - Magda wzruszyła ramionami. Chociaż gdy wypowiadała słowo " szczęście " Agnieszce się wydawało, jakby się zawahała. 

- To nie jest odpowiedź. Masz mi powiedzieć, dlaczego uważasz, że on nie może ciebie pokochać. - dziewczyna poczuła lekkie zdenerwowanie. Wiedziała, że to będzie trudna rozmowa, ale nie wiedziała, że będzie ją aż tak denerwować. 

- Ej nie było nic o kochaniu! - zawołała dziewczyna, kręcąc głową. Nie chciała wchodzić aż na takie tematy. To nie było dla niej. 

- Ale te wasze uśmieszki i przytulanie na to wskazują! - również zawołała Agnieszka. - Ja nie jestem ślepa. Jak dalej tak będzie, to któreś z was się w sobie zakocha. A jak dla mnie to możecie już sobie wyznać miłość. I zacząć planować ślub. 

- Agnieszka uspokój się. Nic takiego nie będzie. - Magda wywróciła oczami. Chciała powiedzieć coś jeszcze, ale w tym momencie zadzwonił jej telefon. Wyciągnęła go z kieszeni i popatrzyła na ekran. 

- Niech zgadnę, dzwoni Ashton. - Agnieszka posłała dziewczynie zwycięski uśmieszek. - Odbierz. Nie każ swojemu chłopakowi czekać. 

- To nie jest mój chłopak. Uspokój się. - powiedziała dziewczyna, zeskakując na ziemię. Wychodząc z kuchni odebrała połączenie i uśmiechnęła się słysząc głos chłopaka w słuchawce. Miała też nadzieję, że dziewczyna nie widziała tego. Nie chciała jej dawać kolejnych argumentów do jej dziwnych teorii spiskowych. 

----------------------------------- 

Chciałam trochę bardziej pociągnąć ten rozdział, ale zabrakło mi argumentów do wszystkiego XD 

Lecę spać, bo jest po 1. Dobranoc <3 

M. <3