ALO! (gxg)

27 🐴

Berceste'den,

"Anne." Diye fısıldadım mezarını görünce. Kalbim atmayı unutmuş gibi beni nefessiz bırakıp, öldürüyordu. Elimi sıkan Asta;
"Ben şurda oturuyorum." Diyerek eliyle bankı gösterdi. Alnıma bi öpücük kondurup oraya gitti. Kafamı yeniden ona çevirdim.

Beste Kalamış.

Yavaşça yanına yaklaşıp tamda dizlerinin dibine çöktüm. Sapsarı saçları rüzgara karışmış bir oyana bir bu yana savrulup kokusunu bana ulaştırıyordu. Benimkine tezat gök mavisi gözleri, yeşil gözlerime mutlulukla bakıyordu.

Geldin mi Bercestem?

"Geldim anne. Sözünü dinledim, geçte olsa dinledim. Mavilerini dikme bana öyle. Evet suçluyum yada değilim bilmiyorum. Ama bilirsin beni ben öyle bir şeyi kaldıramazdım. Babamın yerine kimseyi koyamazdım. Ama bir yerde hatam var. Senin mutlu olacağına inanıp yanında olmalıydım. Üzgünüm anne hislerime güvenip gittim. O adamın seni üzeceğini bile bile senin yanında kalmadan kaçtım gittim. Gittiğimde onu buldum anne. Şu arkada oturan kızı hatırlıyor musun? Bazen gelip sen ona mı aşık oldun diyerek benle dalga geçerdin. Evet anne ben ona aşık oldum. Şimdi ise burda pişmanlıklarımı, mutluluklarımı döküyorum sana. Gerçek hayatımızda bir anne kız olamadık ama sen hep kalbimde bir yerde kaldın. Ve sen sonra öldün anne. Burda dizlerinin dibindeyim," hıçkırarak kafamı dizlerine koydum.
Ellerinin başımda dolaştığını hissettim.
"Sana geldim işte. Geçte olsa. Affet beni anne. Ben seni affettim. Sende beni affet."

Sonra ayağa kalkıp son kez ona baktım.

Sen çok güzel bir kadınsın anne.

"Hoşçakal kendine iyi bak tamam mı?"

Yavaşça arkamı dönüp tüm hayatım boyunca elde ettiğim tek mutluluğuma doğru yürüdüm. Ayağa kalkıp bana doğru geldiğinde gülümsedim ve kollarına atıldım.

"Gidelim buralardan Bercestem. İster misin ha?" Dediğinde gözlerimi mutlulukla kapattım.

"Sen nereye ben oraya Astam." Dedim.

Elimden tutup götürsün. Çokta zor değil ya?

-

Artık kitap bitmek üzere ve hala yorum gelmiyor bi nebze üzülüyorum...