Verstikt

I

POV Floor
Zwaar ademend lig ik in bed. Zijn armen rond me herinneren me voortdurend aan mijn zelf geweven web van leugens. Ik ril wanneer ik zijn vingers door mijn blonde lokken voel gaan en slik. "Axel ik moet door", het is slechts een fluistering in de grote kamer. "Nog eventjes, heel eventjes" "Nee Axel ik moet door! Ik kan het niet maken om nog eens te laat te komen, de chef lacht er niet mee." Ik wring mezelf moeizaam uit zijn armen en slenter naar de badkamer. Futloos staar ik naar mijn spiegelbeeld. Is dit wat liefde doet met iemand? Nee toch? De vlinders in mijn buik lijken wel motten, het zweverige gevoel een loodzwaar gewicht. Komaan Floor volhouden. Plots voel ik de grijpgrage handen weer op mijn heupen en schrik op. "Axel ik meen het, vanavond doen we wat jij wil maar laat me me alsjeblieft even klaar maken." Haastig druk ik een kus op zijn lippen. "Jij en je werk altijd, je zou beter stoppen bij die flikken. Dat is toch helemaal geen job voor zo een mooie vrouw als jij." Bruusk duw ik hem van mij weg. "Stoppen met mijn werk?!" Ik voel zijn afkeurende blik branden terwijl ik mijn haren onzacht in een staart trek. Nog kokend van woede grabbel ik mijn spullen bij elkaar en storm mijn auto in. Met gebalde vuist sla ik schreeuwend op het stuur terwijl de opgekropte tranen eindelijk ontsnappen. Om tot rust te komen adem ik enkele keren diep in en uit en draai het nummer van mijn beste maatje.