Verstikt

VI

POV Floor

Zodra Nour de deur opent laat ik mijn tranen de vrije loop. Ze neemt me stevig in haar armen terwijl mijn hele lijf trilt als een rietje. "Floortje toch... rustig maar." "Ik kan dit niet meer!" , mompel ik wanhopig. Ik voel hoe ze voorzichtig naar achter beweegt met mij nog steeds tegen zich aangeklemd zodat ik in de hal kom te staan. Zachtjes streelt ze over mijn rug, het kalmeert me. "Wat kan je niet meer?" Kan ik haar de waarheid zeggen? Ben ik daar klaar voor? Neen, ik kan het niet. "Floor? Wat kan je niet meer?" "Houd me gewoon even vast Nour, alsjeblieft?" , mijn stem trilt en Nour's T-shirt word steeds natter door mijn tranen. Ze zucht: "Oké, maar ik maak me zorgen om je..." "Het is gewoon... een discussie met Axel." Hoe lang houd ik deze leugens nog vol? Ik zal bezwijken, ooit. Nour kijkt me wat wantrouwig aan: "Een discussie?", ik knik. "Waarover? Was het zo erg?" Ik moet me steeds meer focussen op mijn ademhaling. "Hij vind dat ik te veel werk en dat het niets voor mij is." Meer zeg ik niet, de rest is mijn geheim. "Onzin! Jij bent een top agente! Het waait wel weer over. Filmpje kijken?" Met tegenzin schud ik mijn hoofd: "Ik kan beter naar huis gaan, ik ben moe. Zwaar dagje." "Oké, als er iets is, bel me. Je bent altijd welkom." Met een knagend gevoel neem ik afscheid en stap terug in mijn auto. 

POV Nour

Ik zag hoe Floor weg reed. Zo vreemd dat ze zo emotioneel is voor een discussie over haar werk, ik moet toch eens doorvragen. Ik geloof niets van haar verhaal. Die Axel is een vreemde vogel, hij lijkt wel sympathiek maar ze is enorm door hem begeesterd. Het lijkt soms of er naast hem niets of niemand meer bestaat voor Floor. 

POV Femke

Zodra ik was thuis gekomen was ik in de zetel geploft, daar lig ik nu nog. Wat zou ik anders doen? Ik heb niemand meer. Soms betwijfel ik of mijn coming out wel een goed idee was geweest, het heeft zo veel ellende veroorzaakt. Vroeger had ik Floor nog, die ging dan wat met me doen om me op te vrolijken. Sinds die Axel in haar leven was verschenen was ik lucht. Iedereen mag hem maar ik heb een naar gevoel bij die gast. Er klopt iets niet. Ze ziet er ook steeds zo moe uit, ondanks haar lach en verstrooide hyperactiviteit. Ik maak me zorgen om haar, ze is zo bijzonder en ik betwijfel of ze dat beseft. Weer nam ik mijn gsm en bleef dit keer bij Floor hangen. Twijfelend druk ik het groene telefoontje in.