Verstikt

IX

POV Femke

Met grote zorg maak ik een ontbijtje klaar en kijk naar Floor die gespannen in de zetel zit. Ik leg twee eitjes op het bord en breng het naar Floor toe met wat brood. "Hier, eet dat maar op" Ze kijkt me met tranen in haar ogen aan: "Echt bedankt..." "Geen probleem Floortje, maar wil je misschien zeggen wat er gaande is?" Er stromen nog meer tranen over haar gezicht, ik ga naast haar zitten en sla mijn arm om haar heen. "Femke...", ze krimpt ineen. "Floor? Wat scheelt er?" Ik houd haar dicht tegen me aan gedrukt. "Gewoon een discussie met Axel..." "Ik geloof je niet. Ik geloof je echt niet." "Laat het ,alsjeblieft...?"  Met tegenzin knik ik en laat mijn arm nog rond haar liggen. Het doet me pijn haar zo te zien en het doet nog meer pijn omdat ze me niet in vertrouwen durft te nemen.

Zodra haar bord leeg is ruim ik het af en breng het naar de keuken. "Wil je je graag even opfrissen?", pols ik aarzelend. Ik merk hoe ze aarzelt. "Ja dus, ga maar. Je weet de badkamer wel zijn hé? Ik breng je zometeen handdoeken en kleding." "Oké", meer komt er niet uit haar mond. Ze staat op en slentert de trap op naar boven richting de badkamer. Ik verdwijn naar mijn slaapkamer en open de kast. Twee roze handdoeken, een jogging broek en een trui is wat ik eruit haal. Ik hoor het water stromen in de badkamer en open aarzelend de deur. "Floortje ik laat de handdoeken en kleren achter op de wastafel. Doe maar rustig." Ik vang een glimp op van haar lichaam onder de douche. Het beeld is vervormd door het matte glas maar ik voel een tinteling door heel mijn lichaam gaan en bloos. Verward door alles wat ik voel ga ik stuntelend de badkamer uit.

POV Floor

Het warme water spoelt de zorgen weg. Ik weet hoeveel geluk ik heb met Femke. Het voelt hier zo veilig, zou ik hier niet kunnen blijven? Tot ik een oplossing heb bedacht voor Axel? Zou ik het vragen? Ja, ik ga het vragen zodra ik gedoucht ben. Wanneer ik uit de douche stap ril ik van de kou. De roze handdoeken die klaarliggen laten me lachen. Ik had me Femke nooit voorgesteld met zachte roze handdoeken, ik had eerder gedacht aan versleten zwarte of donkerblauwe handdoeken in haar kasten. Ik droog me af om vervolgens de iets te grote joggingbroek en oversized trui aan te trekken. Zodra ik mijn haren nog in een warrig dotje heb gepropt loop ik de trap af. Femke zit in de zetel en glimlacht wanneer ze me ziet. Ik kuch nerveus: "Femke, ik heb een vraagje." "Ja? Zeg het maar?", ze klinkt bezorgd. "Zou ik hier misschien een paar nachtjes kunnen logeren? Misschien is het zelfs maar één nacht. Ik wil graag alles op een rijtje zetten met Axel enzo..." Haar gezicht lijkt meteen minder bezorgd: "Maar natuurlijk, blijf zolang je wil." Ze neemt me in haar armen en knuffelt me stevig. Eindelijk voel ik me veilig.