Verstikt

XVI

POV Floor

Het gerinkel van mijn gsm doet me ontwaken uit mijn rustige slaap. Na de heerlijke maaltijd was ik als een blok in slaap gevallen, in mijn bed voor de verandering. Het nachtje zonder wrede dromen had me deugd gedaan. Nog wat slaperig neem ik de telefoon op: "Hallo, met Floor Lommelen?" "Dag Floor, de commissaris hier. Ik vroeg me af of je al een idee had hoe lang je afwezig zal blijven." Die vraag had ik niet meteen verwacht, het antwoord weet ik dan ook nog niet. Ik wil maar al te graag terug werken maar ik betwijfel of ik het al aankan. Één nachtje slaap weegt niet op tegen al de andere slapeloze nachten. Misschien doet het mij juist wel deugd? Mijn gedachten verzetten, lachen met de collega's, tijd doorbrengen met Nour en Femke. "Floor?", hij haalt me uit mijn gedachten en ongemakkelijk kuch ik. "Ik uhm, ik weet het nog niet zo goed chef. Is het oké als ik het u eind deze week laat weten?" "Tuurlijk, neem je tijd. Zorg goed voor jezelf inspecteur Lommelen." Het doet me deugd om zo aangesproken te worden, het geeft zin aan mijn leven. Ben ik echt ik zo'n persoon veranderd? Iemand die enkel en alleen voor haar job leeft? Vreemd is het niet, familie heb ik niet meer en mijn partner is ook uit mijn leven verdwenen nu. "Zal ik doen chef." Met een melancholisch gevoel leg ik de gsm weg. Ik mis de collega's en de sfeer, maar ik kan me geen fouten permitteren. Als ik in een gevaarlijke situatie zit met Femke kan ik niet riskeren dat door mijn onoplettendheid of emoties iets overkomt. Ik zucht, dat zijn zorgen voor later. Zorgvuldig kies ik een outfit uit mijn kleerkast. Hij hangt vol met jurkjes en rokjes gekozen door hem, betaald door hem en gekeurd door hem. Hoe heb ik hem ooit zo veel macht over mijn leven kunnen geven? Was de angst om uit de kast te komen dan zo veel waard? Was die verdomde klote kast mij dan zo ongelofelijk veel waard? Ik weet dat ik nieuwe kleding en schoenen nodig heb als ik volledig opnieuw wil beginnen. Zuchtend neem ik mijn gsm en bel Nour. "Heylaba Floor!", haar enthousiasme laat me lachen. "Hey Nour, ik vroeg me af of je tijd hebt vandaag?" "Sure! Wat zijn de plannen?" "Ik heb dringend nieuwe kleren nodig en aangezien jij wel een goede smaak hebt dacht ik...", nog voor ik mijn zin af kan maken onderbreekt ze me. "Yessss! Ik sta over 20 minuutjes voor je deur! Zorg dat ik niet moet wachten! Make-over timeeeee!" Ik lach, voor het eerst sinds alles lach ik weer oprecht. Plots lijkt de jogging en trui van Femke naar me te roepen vanuit de kast. Ze waren me al lang niet meer opgevallen tot nu, dit zou ik aandoen tot ik weer leuke kleren heb. Ik trek de outfit gelukzalig aan en trek mijn haren in een hoge staart. Met het gevoel dat ik de wereld aan kan prop ik alle andere jurkjes in een vuilzak. Bij het zwarte jurkje van die dag aarzel ik, tranen springen in mijn ogen maar zodra ik het jurkje verscheur veeg ik ze weg. Kop op Floor, hij is weg, het is voorbij.

Zodra de deurbel rinkelt ren ik enthousiast de trap af. "Nour!" Ze omhelst me met een big smile op haar gelaat, en sleurt me haar auto in. "Klaar voor?" Ik knik: "Helemaal klaar!" Ze begint te rijden richting de stad. "Seg Floor, is dat nu niet de trui van..." "Femke", vul ik haar met een glimlach aan. "Het is de trui van Femke, ook de joggingbroek is van haar. Ik heb het ooit van haar geleend en het is het enige wat niet door hem uitgekozen is." Vanuit mijn ooghoek zie ik dat ze begrijpend knikt. "Dan heb je dringend nood aan nieuwe outfits!" Ik houd ervan hoe ze de sfeer er weer in brengt. "Heb je al een idee hoe je me gaat stylen?" "Jup! Ik heb wel wat plannetjes! Oh en we hebben een afspraak om je make-up te laten doen om 17uur in de MAC!" "Amai, jij laat er ook geen gras over groeien he?" "En uhmm Floor?" Wantrouwig kijk ik haar aan, die toon komt me maar al te bekend voor. Ze is iets van plan. Zo klonk ze ook toen ze een gigantisch verrassingsfeest voor mijn verjaardag had georganiseerd of toen ze me zowat ontvoerd had naar een vakantiepark in Frankrijk. "Wat heb je uitgespookt?" "Awel je hebt een date." "Excuseer?!", de paniek schiet door mijn lijf en is duidelijk hoorbaar in mijn stem. Dit kan ze niet menen, ik kom pas uit zo een gebroken relatie. Ze weet nog maar net dat ik niet voor de venten ben en dan flikt ze me dit? Ongelofelijk. Ze lacht: "Doe kalm! We gaan gewoon samen uiteten met Femke! Nog eens gezellig met ons drietjes! Ik heb gereserveerd in je favoriete restaurant!" Ik zucht van opluchting. "Ik dacht al, jij bent echt gestoord! Weet je dat?" We schieten beiden in de lach en in de verte duiken de eerste winkels al op. Stiekem had ik vooral zin in vanavond maar dat kon ik nu niet gaan vertellen.