Verstikt

XII

POV Nour

"Ik ga even naar de wc, blijf gewoon rustig liggen Floor", ze knikt en ongerust verlaat ik de slaapkamer. De deur draai ik op slot en draai het nummer van Femke. Ik weet niet wat ik moet doen, zij heeft sowieso meer ervaring als agente en kent Floor langer. Ik zucht en luister naar de overgaande telefoon. "Hey Nour, al nieuws van Floor?", ze probeert luchtig te klinken maar ik weet dat ze dood ongerust is. "Uhm ja... ik sta nu bij haar thuis en heb haar gevonden." Er valt een stilte terwijl ik op mijn lip bijt. "En?" "Ze was buiten bewustzijn en is enorm toegetakeld door Axel. Ik weet niet goed wat ik moet doen, ze wil geen hulpdiensten maar ik kan de ernst van de situatie echt niet inschatten momenteel." Weer een oorverdovende stilte. "Ik kom eraan!" Ik staar nog naar mijn gsm nadat ze heeft ingehaakt. Ik wandel de wc uit, naar de voordeur. Buiten wacht ik Femke op, Floor zou flippen als ik het haar op voorhand zei.

POV Femke

Ik had haar nooit mogen laten gaan! Ik had zelf moeten gaan kijken, dit is mijn schuld. Gepanikeerd rijd ik in volle vaart door de straten, de boetes die hierop volgen zal ik dan wel betalen. Floor is belangrijker nu. Ik weet niet hoe hevig ze is mishandeld maar ik verwacht het ergste. Met piepende banden parkeer ik voor het huis. Razendsnel spring ik uit de wagen en ren naar Nour die in de deuropening wacht. "Femke probeer rustig te blijven, haal de flik in je terug naar boven op deze manier heeft Floor ook niets aan je." Ik knik terwijl de tranen over mijn wangen stromen. "Ik wil gewoon nú naar haar toe, ze is mijn partner, mijn beste vriendin." Nour geeft me een knuffel en laat me dan door. Het bloed en de ravage in het huis doen mijn maag keren. Mijn lichaam lijkt zwaarder te worden met elke trede. In het bed ligt ze, gebroken, gevangen. Zo breekbaar en fragiel. Ik ga naast haar op bed zitten en streel zachtjes door haar haren. "Floortje... waarom heb je niets gezegd", ik krijg geen reactie. Met grote zorg bestudeer ik haar wonden: "Ik ga even het laken weghalen, oké? Waar heb je pijn?" Ze kreunt zachtjes en legt haar hand op haar buik. Ik haal het laken weg en probeer vanuit een professioneel standpunt naar haar te kijken. Met trillende handen beweeg ik over haar buik die ook vol blauwe plekken staat. Ze krimpt in elkaar bij iedere aanraking. "Floor dit is niet goed, ik wil dat je onderzocht word in het ziekenhuis." Ze schud haar hoofd en tranen stromen over haar wangen. "Het kan me niet schelen Floor, er komt een ambulance en jij laat je onderzoeken. Daarna ga je vertellen wat er precies gebeurd is, wat hij heeft gedaan." Ik krijg geen reactie meer. "Nour! Bel een ambulance! Nu!" De tranen stromen als rivieren over haar wangen, met mijn duim streel ik ze weg. Ik zou haar kleren willen geven zodat ze zich niet meer zo kwetsbaar voelt maar haar verplaatsen zou riskant kunnen zijn. "Ik blijf bij je, ik ga niet weg." Floor word steeds bleker, ik gruw ervan. Wanhopig probeer ik haar bij bewustzijn te houden. "Waar blijft die fucking ambulance?!"