Verstikt

IV

POV Floor

"Amai wat een briefing", zucht ik tegen Femke. "Ja, het duurde langer dan ik had gehoopt en nu mogen we ook nog papierwerk doen." Ik kreun: "Jippieee..." Femke kan een schaterlach niet bedwingen. Ze is naast Nour echt mijn grootste steun. Logisch ook, we zijn zo vaak samen door het werk maar ook buitenaf. Eens gaan joggen, iets gaan drinken of eens naar de cinema. We zijn meer dan collega's, we zijn ook beste vriendinnen.

Terwijl ik nog in gedachten verzonken was had Femke al plaats genomen achter het bureau. "Seg Floortje, waar zit jij met je gedachten? Je was weer zo laat?" Ik zet me langs haar neer. Ik weet dat ik de waarheid niet kan zeggen, dat durf en wil ik niet. "Overslapen, je kent mij hé. Gisterenavond in slaap gevallen zonder mijn wekker te zetten, dom dom dom", ik forceer een lach. "En Axel? Die wist toch ook hoe laat je moest werken?" Waarom vroeg ze zo door? Kon ze het er nu niet gewoon bij laten? Ik haal mijn schouders op: "Die sliep ook nog." Het klonk kortaf, ik negeerde het en nam een stapel documenten. Femke zuchtte zachtjes en vanuit mijn ooghoek zag ik hoe ze me nog steeds aankeek.

POV Femke

Ik geloof haar niet, ze verbergt iets, dat weet ik zeker. Maar doorvragen lijkt me geen goed idee dan jaag ik haar enkel weg. Ik kijk nog even bezorgd opzij tot ik me op het papierwerk stort. "Ook een tasje koffie? Of iets fris?", doorbreek ik na een tijdje de stilte. "Doe maar koffie", glimlacht ze me dankbaar toe. Ik knik en wandel richting de refter. Terwijl ik 2 tasjes koffie maak blijf ik door piekeren. Eigenlijk verlang ik nu naar iemand die me vast neemt en zegt dat alles wel goed komt. Die me gerust stelt en liefkoost. Een jaar geleden ben ik uit de kast gekomen op het werk. Iedereen hier had me gesteund en aangemoedigd. Mijn ouders daarentegen willen niets meer met me te maken hebben. Ik ben mijn hele familie verloren, enkel en alleen omdat ik mezelf ben. Ik veeg snel de traan weg die over mijn wang rolt en neem de tassen koffie van tafel. Voor ik terug keer naar de ruimte met bureaus zucht ik luid.

"Voila, een koffie voor madame", zeg ik op een gespeelde chique manier terwijl ik de tas onder haar neus duw. We proesten het samen uit en even vergeet ik alles. Ik ben blij dat ik zo een goede vriendin als Floor heb. "Femke? Heb jij nu gehuild?" Ik voel hoe ze me onderzoekend aankijkt. "Nee, ik heb enorm veel last van de pollen en ik ben mijn druppeltjes thuis vergeten." "Aah oké, ik dacht al. Als er iets is kan je het altijd tegen me zeggen hè?" Ik knik en nip aan mijn koffie: "Hup doorwerken, dan zijn we misschien wat vroeger klaar vandaag." Floor kijkt me gespeeld boos aan: "Wil je van mij af zijn ofzo?!" Lachend geef ik haar een stomp tegen haar arm en werk verder.