Verstikt

V

POV Floor

Ik juich enthousiast wanneer ik zie dat we al het papierwerk gedaan hebben. "Jij bent ook blij om van mij af te zijn precies", grinnikt Femke. "Nee maar ik ben wel blij dat ik van die stomme documenten af ben, ik zie scheel van al die cijfertjes en lettertjes." Femke lacht en sluit de computer af. Ik wandel alvast naar de kleedkamers en vertrouw erop dat Femke me volgt. Zodra ik in de kleedkamer ben plof ik neer op het houten bankje en neem mijn gsm. 4 gemiste oproepen en 9 sms'jes van Axel. "Verdomme", mompel ik zacht. "Oei? Is er iets?" Betrapt kijk ik in Femke's vragende ogen en schud mijn hoofd. Ze komt naast mij zitten: "Zeker?" "Ja, heel zeker", weer forceer ik die vervloekte glimlach.  Ik wissel met wat haast mijn uniform voor een zwart jurkje, het is wat kort en accentueert mijn lichaam. Ongemakkelijk trek ik het wat naar beneden om vervolgens mijn hakken aan te doen. "Staat je goed!", knipoogt Femke nadat ze haar kluisje sluit. "Dankje." Ik haat het om me steeds weer op te tutten voor ik buiten kom. Ik verafschuw de korte jurkjes die ik moet dragen, de lippenstift die mij de mond snoert, de hoge hakken die me doen wankelen. Ik haat het, ik haat hem, ik haat liefde. Tranen branden in mijn ogen maar ik houd me sterk. "Zin om nog iets te gaan drinken? Nu we toch vroeger klaar zijn, het is zo lang geleden!" Ik twijfel: "Sorry, vandaag gaat niet lukken ander keertje." Ik merk hoe Femke lichtjes teleurgesteld is. "Die houd ik van je tegoed! Tot morgen?" "Tot morgen", knik ik.

POV Femke

Voor ik de kleedkamer verlaat geef ik Floor nog een knuffel. Zodra ik het kantoor uit wandel overspoelt een gevoel van eenzaamheid me. Ik neem mijn gsm en scrol door mijn contacten, boven Robin blijf ik even hangen. Nee, hij zal wel met iets bezig zijn, ik ga hem niet lastig vallen. Ik zucht, sluit mijn gsm af en stap op mijn fiets. In een razend snel tempo vlieg ik doorheen de straten. De wind door mijn haren geeft me het gevoel dat ik zweef. Ik rijd niet meteen naar huis maar blijf door nog meer straten snellen. Voetgangers kijken af en toe verschrikt op wanneer ik hen voorbij manoeuvreer. Wanneer ik eindelijk al mijn frustraties kwijt ben fiets ik langzamer naar mijn appartement.

POV Nour

Rond een uur of vier krijg ik een sms'je binnen. Floor, ze is er zometeen. Ik ruim de living nog wat op en zet alvast wat te drinken klaar. Zodra de bel gaat open ik de voordeur. Daar staat ze dan, gebroken.