Verstikt

XIX

POV Femke

Wat ongemakkelijk kijk ik haar aan. Heeft ze nu tranen in haar ogen? "Floor sorry het was echt niet mijn bedoeling om je te kwetsen... ik kon alleen even niets beters bedenken en ik panikeerde en..", ze legt me het zwijgen op door haar lippen weer zachtjes op de mijne te drukken, ik voel haar aarzeling en trek haar dichter tegen me aan. Ik houd mijn ogen gesloten, nu telt enkel dit moment, wij met zijn tweetjes. Ze legt haar hoofd tegen mijn borstkas, mijn armen zijn inmiddels om haar middel geslagen. "Fem? Je beseft toch dat we midden op een parking staan?" Ik grinnik: "Sssst,verpest het niet."