Verstikt

VIII

POV Femke

Slapeloos dwaal ik door het stadspark. Wat er gebeurd was met Floor liet mijn gedachten maar niet gerust. Ik hoop dat een wandeling me deugt zal doen, even een frisse neus halen.

Zodra ik het witte bankje nader zie ik een tenger vrouwengestalte erop liggen. De agent in mij neemt het over en bezorgd nader ik sneller. Wanneer ik de blonde lokken zie weet ik wie het is, Floor. Ik kniel langs haar neer en kijk haar bezorgd aan. "Floortje, word eens wakker", zachtjes streel ik enkele haren uit haar betraande gezicht. "Femke?", klinkt het slaperig en schor. "Sssst, slaap maar verder." Ik merk hoe uitgeput ze is en besluit haar voorzichtig op te tillen. Gelukkig is mijn appartement niet ver van het park. Wanneer ik eindelijk naar boven ben geraakt met Floor in mijn armen leg ik haar zo zacht mogelijk in de zetel met haar hoofd op mijn schoot. Ze is niet één keer wakker geworden en glimlacht eventjes in haar slaap. Ik blijf wakker, zodat ze niet stiekem weg kan, ik ken haar.

POV Floor

Met een zwaar gevoel in mijn hoofd en lijf open ik mijn ogen. Waar ben ik? "Morning sunshine", het is de stem van Flemke die me verward. "Wat doe ik hier? Wat is er gebeurd? Hoe kom ik hier?", ik begin te panikeren. "Rustig, je lag te slapen op een bankje in het park, ik kon je daar niet laten liggen dus ik heb je meegenomen naar mijn appartement." Ik ril wanneer ze over mijn arm streelt. Dit is niet oké, dit mag niet. Ik blijf stil. "Heb je honger?" Ik schud mijn hoofd en neem nog steeds geschrokken wat afstand van Femke. "Ik kan niet blijven, ik moet weg." Ik  maak aanstalten om op te staan maar ze houd me zachtaardig tegen. "Neen, jij gaat nergens heen. Je bent verzwakt en hebt eten nodig. Ik maak me enorm veel zorgen over je. Laat mij dit tenminste doen als je niks wilt vertellen, oké?" Schaapachtig knik ik, ze heeft gelijk. "Dankje", lipt ze.