Verstikt

VII

POV Femke

Ik wacht geduldig in de hoop dat de telefoon word opgenomen, wanneer dit dan ook effectief gebeurd kan ik een klein glimlachje niet onderdrukken. Het is verdacht stil aan de andere kant van de lijn. "Hey uh Floortje ik ben het Femke" "Hey", haar stem kraakt. "Alles oké?" "Uh ja, ik uh... ben net onderweg naar huis." "Oei, ik stoor dus? Sorry.." Hoe dom kan je ook zijn Femke, tuurlijk stoor je haar. Ze had geen tijd vanavond dat weet je. "Nee, het is oké. Waarom bel je?" "Zomaar, zeker dat er niets anders is? Je doet zo anders Floor... je ziet er doodmoe uit. Je masker werkt niet bij mij, ik ken je." Bang voor haar reactie bijt ik op mijn lip: "Hoor wie het zegt! Jij bent ook niet eerlijk Femke! Pollen?! Serieus?! Origineel hoor! Waarom bemoeit iedereen zich toch met mijn leven?! Zo interessant is het niet hoor!", Bze raast het aan één stuk door. Tranen schieten in mijn ogen, ze heeft gelijk. "Floor... ik..." "Laat mij gerust Femke! Laat mij allemaal gewoon gerust!", ze krijst huilend en haakt in. Wat heb ik gedaan, dit was duidelijk geen goed idee. Geschrokken kruip ik in een bolletje in de zetel en huil. "Godverdomme Femke!" Ik schreeuw door heel het appartement, wat de buren denken kan me gestolen worden.

POV Floor

Trillend gooi ik mijn gsm neer en huil nog heviger dan ervoor. Ik wil geen ruzie met haar, dit is nooit de bedoeling geweest. Maar het is te laat nu, het is gebeurd. Ik kan niet naar huis. Niet zo. De gemiste oproepen en ongeopende berichten van Axel zijn niet meer te tellen. Ik durf niet naar huis. Denk Floor, denk. Ik besluit een wandeling in het park te maken. Femke en ik gingen er wekelijks joggen voor Axel in mijn leven verscheen, dus ik ken het met mijn ogen dicht.

Na een poosje wandelen versnel ik tot ik de longen uit mijn lijf ren. De adrenaline spoelt het verdriet even weg. Uitgeput zak ik neer op het witte houten bankje. Hier heb ik zo veel leuke babbels gehad met Femke, zo veel gelachen. Ik mis haar zo, onze band, onze vriendschap.