Verstikt

XI

POV Nour

Wanneer ik het huis nader zie ik dat de deur op een kier staat. "Hallo? Is er iemand thuis?" Een akelige stilte weerklinkt in het huis, zodra ik naar behoedzaam naar binnen stap overvalt de muffe geur me. Ik voel een rilling langs mijn ruggengraat lopen. Een bloedvlek op de grond, Floor's gsm volledig aan flarden en de stoelen liggen omver. "Floor?!" Meteen weet ik dat dit niet goed is. Gepanikeerd volg ik het spoor van bloed de trap op. Op het bed in de slaapkamer ligt mijn beste vriendin lijkbleek, haar naakte lichaam ziet bont en blauw en ze heeft verschillende wonden in haar gezicht. Bezorgd buig ik over haar heen. "Floor? Floor hoor je mij?! Floor?!" Een kleine kreun ontsnapt uit haar mond, dit teken van bewustzijn laat me huilen van geluk. Ik bedek haar met het laken dat op de grond ligt. "Floortje toch... ik ben er", hoe is dit kunnen gebeuren? Zou het al meer dan 2 jaar zo gaan? Ik weet zeker dat Axel dit veroorzaakt heeft. Zacht streel ik de haren uit haar gezicht, ook die zijn bevuild. Ze knippert langzaam met haar ogen en begint te snikken. Het doet haar pijn, haar gezicht vertrekt bij elke snik. "Ssst, rustig blijven... hij is weg en kan je niets meer doen." "Ik heb pijn", klinkt het schor en fluisterend. "Ik zal je wonden even verzorgen, blijf gewoon liggen."

Nadat ik haar wonden had verzorgd en ze voorzichtig wat water had gedronken besloot ik te vragen wat er gebeurt was. "Het is al zo sinds we dit huis kochten. Ik ben niet meer dan een speeltje voor hem, een prop waarmee hij kan paraderen op straat, op café of bij vrienden. Hij beslist wat ik draag, doe, eet, drink en zeg. Wanneer ik tegenwerk word hij agressief. Zoals eergisteren....", na elk woord waren ze meer tranen gevolgd. "Waarom blijf je dan toch bij hem? Laat die klootzak toch gewoon?" "Omdat ik bang ben Nour!", ze krijst het hees en legt met een door pijn verwrongen gezicht haar hand op haar buik. "Sorry... ik wou je niet nog meer van streek maken. Ik kan beter een ambulance bellen en de collega's voor huiselijk geweld." Hevig schud Floor haar hoofd: "Geen hulpdiensten alsjeblieft, niemand mag dit weten." Ik wil protesteren maar zwijg abrupt wanneer ze wanhopig mijn hand vast neemt. "Oké, geen hulpdiensten", zucht ik.