Roomates "by accident" [✓]

Part 77

Έχω κλειστά τα μάτια μου για να εμποδίσω τα δάκρυα μου να κυλήσουν για ακόμη μια φορά σήμερα.

Το κινητό μου ακούγεται.
Το πιάνω στα χέρια μου και κοιτάζω τον αριθμό που δεν γνωρίζω.

Από τη μια σκέφτομαι να μην το σηκώσω αλλά η περιέργεια με περιβάλλει και αναρωτιέμαι ποιος είναι τέτοια ώρα, οπότε το σηκώνω.

"Παρακαλώ;"
Δεν ακούγεται κανένας.
Ελπίζω να μην είναι κάποια φάρσα η κάτι τέτοιο, δεν έχω καμία όρεξη για τέτοιου είδους πλάκες σήμερα.

Η μέρα είναι ήδη πολύ άσχημη.
Ρουφάω την μύτη μου και ρωτάω:
"Ποιος είναι;"

Και ακούγεται η φωνή του.

Η φωνή του Πάνου.

Γιατί τώρα;

"Μωρό μου, εγώ είμαι"
Μου λέει και καταπίνω.

Τι θέλει;
Και από πού με παίρνει;

"Ήθελα απλά να ακούσω την φωνή σου"

Ύστερα μου λέει για το βίντεο.
Πως δεν θα έλεγε ποτέ κάτι τέτοιο.
Δεν θυμάται τι έχει γίνει μα είναι σίγουρος πως δεν τα είπε ποτέ αυτά τα λόγια.

Ναι, καλά.

Απλά ας μην προσπαθεί άλλο, όλα τελείωσαν.

Όλα τα τελείωσε εκείνος.

Τα γάμησε όλα.

Μας γάμησε.

Η φωνή μου σπάει και καταλήγω να κλαίω στο τηλέφωνο, μα μόλις θυμάμαι πως στην άλλη γραμμή βρίσκεται ο Πάνος, του κλείνω το τηλέφωνο πριν προλάβει να πει το οτιδήποτε άλλο.

Το επόμενο βράδυ:

Αφήνω το σώμα μου να πέσει ξανά στο κρεβάτι, και κλείνω τα μάτια μου.

Ο ύπνος δεν με παίρνει.
Είναι δύσκολο να κοιμηθείς όταν υπάρχουν τόσα πράγματα που σε βασανίζουν.

Μα είναι αργά, και είμαι εξουθενωμένη, από τα πάντα.
Έχω να κοιμηθω ένα 24ωρο+

Ειλικρινά, το μόνο που χρειάζομαι τώρα είναι ύπνος.

Και δεν μπορώ να έχω ούτε αυτόν.

Παίρνω το κινητό μου και μπαίνω στην συνομιλία μας με την Ηλέκτρα.

Πατάω το βίντεο.

"Κανείς δεν θα την κοιτάξει ποτέ.
Δεν είναι καν όμορφη.
Μια σάπια ήταν, μέσα-εξω"
Καθώς ακούω τα λόγια του κλείνω τα μάτια μου, και δάκρυα κατρακυλούν από τα μάτια μου.