Roomates "by accident" [✓]

Part 65

Pano's POV

"Χρόνια πολλά μωρό μου"

Παίρνω τις παλάμες μου από πάνω της. Στέκεται καθώς δεν έχει ανοίξει ακόμη τα μάτια της.
Όταν μετά από κάποια δευτερόλεπτα τα ανοίγει, αντικρίζει το κουταβάκι.

Τρέχει προς το μέρος του και το σηκώνει με μεγάλη ευκολία στην αγκαλιά της.

"Για εμένα;"

Το χαμόγελο της, είναι απλά υπέροχο.
Δεν μπορώ να το περιγράψω.

Της άρεσε δηλαδή;

"Ναι"
Την πλησιάζω και αφήνει το κουτάβι στον καναπέ και με αγκαλιάζει.
Η μυρωδιά της εισέρχεται στην μύτη μου. Μυρίζει Νεφέλη.
Και την αγαπάω τόσο γαμημενα πολύ.

"Σε ευχαριστώ πολύ"
Με σφίγγει στην αγκαλιά της
"Πως ήξερες πως μου αρέσουν τα κουτάβια;"Σηκώνει το κεφάλι της για να με κοιτάξει.

"Το είχαμε συζητήσει"
Πηγαίνω κάποιες τούφες πίσω από το αυτί της για να μην με ενοχλούν.

"Δεν το θυμάμαι, αλλά σε ευχαριστώ πάρα πολύ"
Παίρνει το πρόσωπο μου στα χέρια της και με φιλάει με ένταση.
Κάθε φορά που με φιλάει είναι σαν την πρώτη φορά.

"Σου έχω ένα ακόμη δώρο, απλά δεν ξέρω ίσως-σου φανεί λίγο ανόητο"
Λέω με δυσκολία και στέκεται να με κοιτάζει.

"Είναι πάνω, στο δωμάτιο μου"
Εξηγώ και αφού γνεψει ανεβαίνει τις σκάλες με εμένα να την ακολουθώ.

Μπαίνει μέσα στο δωμάτιο και στέκεται εκεί.
"Αυτό είναι"
Της δείχνω το άλμπουμ που εδώ και τόσες μέρες φτιάχνω.

Τα μάτια της φωτίζουν.
"Αυτό είναι-άλμπουμ με τις φωτογραφίες μας;"

"Ναι, ξέρω χαζό απλά-

"Δεν είναι χαζό, είναι υπέροχο.
Πως στέφτηκες να φτιάξεις κάτι τέτοιο;" Τα μάτια της λάμπουν.

"Ε δεν ξέρω, πίστευα πως θα ήταν ωραίο αν κάποια στιγμή χωρίζαμε η μαλώναμε για ένα διάστημα να έχεις αυτό" Της λέω δείχνοντας το άλμπουμ που κρατάει στα χέρια της.

"Και να με θυμάσαι"
Ανασηκώνω τους ώμους μου.

"Είναι υπέροχο, σε ευχαριστώ πολύ"
Τυλίγει τα χέρια της γύρω από τον σβέρκο μου και με φιλάει αργά.
Δεν σταματώ το φιλί μας και παίρνω το άλμπουμ απο τα χέρια της και το αφήνω στο γραφείο δίπλα μου, καθώς πατάω τον διακόπτη για να σβήσει το φως. Το μόνο φως εδώ είναι το φως από τον διάδρομο έξω. Και είναι ελάχιστο.
Πιάνω τον σβέρκο της καθώς πηγαίνω τα μαλλιά της που με εμποδίζουν πίσω, και γελάει στην κίνηση μου.