|SHİZAYA|H͞͞a͞͞y͞͞a͞͞l͞͞ K͞͞ır͞͞ık͞͞l͞͞ığım͞͞ 💔

3. Bölüm

(Shizuo'nun Ağzından)

  Narkozun etkisi daha yeni yeni geçiyordu. Hâlâ baygın bir şekilde yatıyordu ve anlayamadığım bir şeyler sayıklıyordu. En sonunda kıvranarak adımı söylediğini duydum. Acı çekiyordu sanki. Çekerdi tabii.. Sonuçta ona bir kamyon çarpmıştı..

  Saatlerdir hatta günlerdir uyanmasını bekliyoruz. Kazadan sonra onu kucağıma alıp hastaneye getirmiştim ardından doktorlar hemen ameliyata aldılar. Onun o an ki görüntüsünü unutamıyorum. Durumu başlarda çok kritikti ancak ameliyat başarılı gerçekleşti. Narkozun etkisi geçtikten sonra kontrol edilecekti ancak doktorlar beyinden çok sert bir darbe aldığından ötürü bazı yerlerinin kalıcı felç olabileceğini söyledi ve bu ihtimalde oldukça yüksekmiş. Umarım böyle bir şey olmaz yoksa vicdan azabından nasıl yaşabileceğim?..

Nasıl...

...
(İzaya'nın Ağzından)

  Başım çok ağrıyordu, ölmüş müydüm ben? Hem burası da neresi? Sanki dünyanın en uzun rüyasındaydım.

Cidden.. Burası hastane değil, değil mi?

  Tabii ki hastanedeydim ama neden?
En son ne oldu? Hiçbir şey hatırlayamıyorum. Lanet olsun, benim adım ne peki?!

...
(Shizuo'nun Ağzından)

  İzaya sonunda uyanmıştı ve etrafına mal mal bakıyordu. Ben içeri girdiğimde beni gördü ve o zaman daha da mal gibi bakmaya başladı.

Shizuo:Şey, İzaya. Sen iyi misin?

Ahh! Sorduğum sorunun saçmalığına bak. Adama kamyon çarptı nasıl iyi olsun !

İzaya: Pardon ama siz kimsiniz?

  Kalbim işte o an çok kırılmıştı. İzaya beyninden hasar aldı evet ama beni unutacağını beklemiyordum.

Shizuo: Peki kendi adını hatırlıyor musun?

  İzaya bir süre suratıma boş boş baktı. Ardından konuşmak için hazırlandı.

İzaya:Ben kimim, sen kimsin ve beni nerden tanıyorsun? Bana ne oldu? Ben neden buradayım? Ve sen benim neyimsin?

  Neyinim.. Düşmanın? Artık sana o gözle bakamıyorum.
Bu kadar ardarda gelen soruyu nasıl cevaplayacaktım? Gerçekleri anlatsam suratıma bile bakmazdı. Ona doğruları anlatamazdım.

Shizuo: Ben senin şeyinim..Şey..

Off ne diyecektim?

İzaya:Abim mi? Abim olamazsın çünkü birbirimize zerre benzemiyoruz.

Shizuo: Evet abin değilim. Ben senin en yakın arkadaşınım. Yıllardır beraberiz.

İzaya: Demek en yakın arkadaşım ha.. Peki benim ailem nerede?

Shizuo şimdi sıçtın işte. Şimdi sıçtım!!!

Shizuo: İkimizin de ailesi yok biz yetim büyüdük sonra da arkadaş olduk işte.

İzaya: Peki biz iki yetim nasıl oldu da tanıştık?

Shizuo biraz zaman kazanmalıydı düşünmek için.

Shizuo: Senin şuan dinlenmen lazım.

İzaya: Peki.

  Sonra odadan çıktım. Biraz dışarda dolaştım, hava aldım. Buna ihtiyacım vardı. Geldiğimde ise İzaya uyuyordu. Bebek gibiydi, çok sevimliydi. Bana göre de minnaktı zaten. Hakkaten acaba kaç kiloydu? Onu taşıdığımda tüy gibi hafifti.

  Doktor hafıza kaybının beklenilen bir durum olduğunu söyledi. Bende iyi yanından bakmak istiyorum. Belki gerçekten de iyi birer dost olabilirdik bu sayede.

  Ben düşüncelerim arasında kaybolurken İzaya'nın acı çığlığı kulaklarımı doldurdu. Hemen içeri koştum ve gördüklerim beni şok etmişti. İzaya yerdeydi ve kalkamıyordu.

Shizuo: Noldu, nasıl düştün?

Bir yandan da onu kaldırıp yatağına yatırıyordum.

İzaya:BACAKLARIMI HİSSEDEMİYORUM!

Bunu derken ağlıyordu.

Şuan çok saftı,temizdi ve bir bebek gibi tatlıydı..

Shizuo:Tamam sen yatağında bekle. Gidip doktor çağıracağım.

  Kafasını salladı ama hâlâ ağlıyordu. İçim burkulmuştu. Bunların hepsi benim yüzümdendi.