Loving Spade

Chapter 37: Broken

Race's POV

Kanina pa ako nakatingin sa madilim na kalangitan. I am here at the rooftop kaya damang dama ko ang lakas ng hangin. Mayroon kasing bagyo. Ano nga bang pangalan ng bagyo? Ahh bagyong Tisoy.

Mukhang pati ang panahon ay nakikisama sa nararamdaman ko.

Suspended na ang klase kaya nagsisiuwian na ang mga studyante.

I am just waiting for him.

Napalingon ako ng marinig ko ang pagbukas ng pinto.  Kumabog ng malakas ang dibdib ko. Now that he is here parang biglang gusto kong umatras. Nawala lahat ng sasabihin ko.

No Race! Pull yourself together... Pagpapalakas ko sa loob ko.

"What is it? Hurry up, it will rain soon" directang saad niya.

Napakuyom ako ng kamao saka bumitaw rin sa pagkakakuyom. As if I am readying myself.

I smile... It was a saddest one.

"I....I-I am letting you.... go" parang may bumabara sa lalamunan ko. It was like I am stabbing myself. What can I do? Wala na rin namang patutunguhan ang lahat.

"Finally, I am now free" kanina pa ako nakatingin sa reaksyon niya. There is no emotion at all. Parang wala lang sakanya na parang hinihintay niya talagang sabihin ko iyon.

What am I hoping for? Hindi na niya ako mahal. Napagisipan ko na ayoko ng marinig na hindi na niya ako mahal. Ayoko ng tanungin kung may nararamdaman pa ba siya sakin o kung minahal niya nga ba ako?

"Did you really loved me?" fuck... Why did I suddenly said that?! Dapat sa isip ko lang iyon itatanong.

"Did you really expect me to feel that towards you?" there is a sarcasm in his tone. Mas gusto ko pang mahulog mula rito sa rooftop kaysa sa marinig ang sinabi niya. Sobrang sikip ng dibdib ko. Ang sakit.... I can't explain the pain.

It was unexplainable....

"I love you... And I am really a fool for hoping that you still has a feeling for me. And still not giving up of thinking that you will comeback to me." pinipilit kong huwag umiyak. Nanghihina na ang tuhod ko. Mabuti na lang at nasabi ko ng deretso iyon.  Palagi na lang ba Race? Napaka iyakin mo na ngayon. Be a man... Hindi ka naman ganyan dati.

"You are really a fool. I gues what I am feeling towards you is just a brotherly love. That explain why I have different feeling for you.." Gusto kong matawa sa sinasabi niya 'brotherly love'? Damn! Is there anyone fucking his own brother?

"That is why I am breaking up with you" pinilit kong maging matatag. I should accept this.

I am really giving up...

If I want him to be happy, I should let him go. Nakita ko ang pagkabigla sa mukha niya pero nawala rin iyon. He stare at me blankly.

"Suit yourself" AGAIN he turned his back at me and left.

I felt that I'm such a LOSER.

Why I can't turned my back at him.

Why I am staying looking at him leaving?

Why I can't stop him?

Gusto ko siyang sigawan, bugbuhin, saktan. Gusto kong sabihin na wala siyang kwenta. Na pinagmukha niya lang akong tanga. Iparamdam sakanya kung gaano kasakit ang naramdaman ko nung makita kong may iba siyang kahalikan at katalik na ibang babae. Nagbulagbulagan ako sa lahat ng ginagawa niya. Nilunok ko ang pride ko as a man.