Loving Spade

Chapter 41: The Volcov Mafia Heir

"Step one more" sambit ni Vlad habang hawak ang dalawa kong kamay. Bawat hakbang ko nakakaramdam ako ng sakit at may halong pagkamanhind sa mga paa ko.

"Bibitawan na kita" he warned me. Hinanda ko ang sarili ko. Unti unti niyang binitawan ang kamay ko.

Hinakbang ko ang isa kong paa.

'Kaya mo yan Race' pagpapatibay ko sa loob ko. One week pa lang akong nag te-theraphy at mabilis daw akong mag recover sabi ni Vlad.

Nakakatatlong hakbang pa lang ako ng makaramdam ako ng sobrang sakit

Damn!

Agad rin naman akong nasalo ni Vlad kaya napayakap ako sakanya.

"tsk Take it easy Race. Don't rush" napatingag ako sakanya. Bakit parang namumula yung tenga niya?

Agad naman akong napabitaw sa pagkakayap sakanya ng marealize ko ang posisyon namin.

Agad niya namang nahawakan ang braso ko para di ako matumba.

"Ahem ah I guess you should take a rest now"

"No, let's continue"

"Don't be hardheaded Race. Hindi ka gagaling pag minadali mo" wala akong nagawa ng paupuin niya ako sa wheel chair na dinala ng nurse.

Tinulak na niya ang wheel chair papasok ng mansion. Sa buong week na paglabas namin sa garden para i-excercise  ang paa ko ay pinag aralan ko ang paligid. Walang ibang tao kundi kami lang tatlo ng nurse. Hindi ko rin nakakausap yung nurse dahil ni hindi man lang ito tumitingin sakin. Kahit naiiwan kaming dalawa ilag itong makipag usap sakin. Parang natatakot itong kausapin ako.

Tinanong ko si Vlad kung bakit walang katao tao. Wala man lang nagbabantay. Ang sagot niya ay lahat ng tauhan ay nasa labas ng gate. Kung papasukin sila ng kalaban hindi na poproblemahin ang loob kasi wala namang nagbabantay.

Isn't that disadvantage for them?

"Don't pout Race you're not cute" sinamaan ko siya ng tingin saka niya ako pinagtawanan. I'm still not getting over sa pag tigil niya ng excecise ko.

"Hahahaha ok you're cute" bawi niya.

"I'm not a dog"

"Then you're pretty" parehas kaming natigilan sa sinabi niya. The way he said it it's like he is serious.

"I mean--"

"I'm tired... Magpapahinga na ako" I told him since malapit lang naman ang kama kaya tumayo na ako humiga.

"Rest well" saka ko narinig ang pag sara ng pinto. Hindi ko minsan maiwasan na isipin na may nararamdaman siya sakin.

The way he look at me

The way he taking care of me

And how he give his time to me.

Who am I? I am just a prisoner of their mafia. I am not important. And I am their enemy. 

Why is he helping me?

But still I am thankful that he is staying by my side. Without him I am going to go crazy.

Ayokong isipin na may nararamdaman siya sakin. Ayokong masira kung ano ang na build up sa pagitan namin. Hindi ko rin iniisip na kaibigan ko siya. Dahil kalaban ko parin si Vlad. Mahirap mag tiwala ng lubusan.

Even my friend betrayed me, Right?

....................

Dumaan ang mga araw unti-unti na akong nakakalakad. From 3 steps to 10 steps. Ang bilis ko raw maka recover. Nagkakaroon ako ng pag asang makalakad muli.