Loving Spade

Chapter 45: Trauma

Race's POV

"Let's go" akbay ni Marvin sakin. Wala sa sarili akong tinanggal ang pagkakaakbay niya at agad na lumayo sakanya.

Agad akong napatingin sakanya. Kakaiba ang tingin niya sakin. It was like 'something's wrong with me' look.

Alam kong kaibigan ko siya. But my body reacts unconciously. Nakakaramdam agad  ako ng takot. I am now out of hell. And still I can't forget everything. I can't move on.

"Ouch.. It hurts you know?" biglang drama dramahan niya.

"Dati naman naakbayan kita" he pouted.

"I'm sorry, n-nagulat lang ako" iwas ko ng tingin..

"Saan ba tayo pupunta? Tapos na yung break. Magsisimula na ang klase." pagiiba ko.

"Absent yung teacher natin sa Economics kaya tatambay tayo sa likod ng school" nagsimula na siyang maglakad kaya sinundan ko na lang siya.

Umupo siya sa damuhan at sumandal sa pader.

"Sitdown Race" baling niya sakin

Mahabang katahimikan.. Ayokong rin magsalita.

"Why you're not talking?" he softly asked. I hug my knees.. I can't breath. Napaka bigat ng paligid.

"I don't know what to say" I mumbled

"You are just sitting beside me and yet..." putol niya

"Why I am feeling that you are far away from me? That you are not the Race I knew? Why you always kept it all by yourself?" sa lahat ng tanong niya nanatili akong tahimik.

"I... I--" I bit my lip... I am too ashamed of myself. Hindi ko na alam. Litong lito na ako. Di ko alam kung saan mag sisimula. Pano ko ba sasabihin ang lahat?

Pano ko sasabihing na hindi na ako malinis? That I am not that pure innocent Race? That I've already used many times? I am a man and yet it happened to me.

"Maybe I am the only one thinking that I am your bestfriend. I am just assuming that you really trusting me" napakuyom ako... We already gone through a lot since elementary. He is always by my side. He never left me.

"Hindi kita pipiliting sabihin lahat Race. I just want to know what happened when you were kidnapped. What they did to you?" Doon lang siya tumingin ng deretso sakin

"Damn... para akong nababaliw sa kakaisip. Kung ano-ano na ang naiisip ko. And look at you.... You are acting normal."

"Pero kaibigan mo ako. Sa tagal ng pinagsamahan natin. Alam ko kung may tinatago ka o kung ano ang totoo mong nararamdaman" bumilis ang tibok ng puso ko. Feeling ko meron siyang nalalaman pero up until now di niya nasasabi sakin.

I closed my eyes... I've already decided.

"Then promise me, na hindi mo ako lalayuan" natatakot akong pandirihan niya. Yun ang ikinatatakot ko.

Paano kung layuan niya ako?

Paano kung ayaw niya na akong maging kaibigan?

Hindi ko kakayanin kung pati siya iwan na rin ako.

I took a deep breath...

"I... I've b-been repeatedly" garalgal ang boses ko

"R-raped..." mahinang sambit ko pero alam kong rinig niya. Tumulo na rin ang luha ko. Bigla kong naramdaman ang bigat na tinatago ko sa loob ko. Hanggang sa naikwento ko na lahat ng pinag daanan ko simula nung araw na nakidnapped ako.

Hanggang sa humagulgol na ako sa sobrang sakit ng nararamdaman ko. Finally I already let it all out. Hindi ko alam kung naintindihan pa niya mga sinasabi ko.