Chapter 44

406 22 0
                                    

'You can't run away from me'

'You are bound to be mine'

L-let me go!

'You are mine'

"Ha! Ha!" napamulat ako ng mata

It's just a dream... Umupo ako. I look around. I am back. I am finally came back home. Napayakap ako sa sarili ko.

Ramdam ko pa rin ang mga hawak niya. Tatlong araw na mula ng maka alis ako sa Volcov Mafia pero gabi-gabi pa rin akong binabangungot.

Tumayo ako and cheer up myself. I'm going back to school!

...........

Flashback

Bogsh! Blaaag....

Bang!

Bang!

Napuno ng ingay ang paligid... Rinig ko ang palitan ng putok at pagsabog ng paligid.

Lumabas ako ng kwarto. What is happening?

Nakita ko si Blood sa tapat ng hagdan. He is seriously looking down the stair. Napatingin din ako sa baba.

"Dad!" hindi ko mapigilang sigaw. Halo halo ang nararamdaman ko. He's here. Then I realized something... I look at Blood.

"Come here Race" tahimik akong naglakad sa papalapit sakanya.

"Someone's looking for you"

"Yeah, I know" Napapalibutan kami ng tauhan ni dad.. Ready silang makipaglaban. Kalmado naman si Blood na parang walang nakatutok sakanyang baril.

"Mr. Lettier are you waging a war?" baling niya kay dad. "What do you think Race? Should we kill each other?" napapikit ako ng mata.

This is his plan... It is up to me if they are going to continue this war.

If dad ruin the Volcov mafia I am completely out of Blood's cage.

But.... I can't think of myself. I can't let the Russian Mafia to be destroyed.

I've already made up my mind.

"Dad, Let's go home"

"Not until I kill that bastard" dad seriously said. Nakakatakot ang aura niya. Talagang desidido siyang pumatay.

"How dare you to kidnapped my son?" he said with deep baritone voice. 

"Kidnapped? Did I kidnap you Race?" napakuyom ako ng kamao.

"H-he did not kidnap me dad... Kusa akong sumama sa kanya" I lied... "Sasama na ako sainyo ngayon. So please put down your guns"

......

"I know that you lied" basag sa katahimikan ni dad... Nakasakay na kami ng kotse

"Dad, I--" hindi ko alam ang sasabihin ko. Hindi pa ako handa para sabihin ang mga naranasan ko.

"It's ok Race. If you are not ready to tell me. I'm sorry, it was my fault. Hindi kita na protektahan."

"Dad" wala sa sarili akong yumakap sakanya. "I-I w-was scared"

"Sshh everything is now ok... I'm here"

End of Flashback

"Why not just stay at home?" pang ilang beses na tanong ni dad sakin. Kanina pa niya ako kinukulit simula breakfast.

"Dad naman kailangan kong pumasok. Halos dalawang buwan akong nawala baka di ako grumaduate"

"Then let me talk--"

Loving SpadeWhere stories live. Discover now