အိမ္ကိုျပန္ေရာက္တဲ့ ပထမရက္မွာ ဦးေလး လုဟန္ ကုတ္ကုတ္ကေလး အခန္းထဲမွာ ေအာင္းေနရသည္။ ဒုတိယေျမာက္ရက္မွာေတာ့ မ်က္ႏွာစံုညီ ႐ွင္းလင္းေရး စတင္ၿပီ။
" မာမား သံပုရာရည္ "
ကိုယ္တုိင္ေဖ်ာ္လာတဲ့ သံပုရာရည္ဖန္ခြက္ကေလးကို ေ႐ွာင္းက်န္႔က မာမားထံ ေပးလုိက္ေပမယ့္ မာမားရဲ႕မ်က္ႏွာက တင္းမာေနဆဲ။
ေ႐ွ႕နားက ခုံမွာ ေခါင္းငံု႔ၿပီး ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးထိုင္ေနတဲ့ ဦးေလးလုဟန္က ေ႐ွာင္းက်န္႔ကို မ်က္ႏွာငယ္နဲ႔ တစ္ခ်က္ေမာ့ၾကည့္လာေတာ့ လက္ေဆာင္ေတြကို မ်က္စပစ္ျပလုိက္ရ၏။
"Jie~~ ဒီမွာ Jie ႀကိဳက္တဲ့ ကိုရီးယားဂ်င္ဆင္း .. အရည္အေသြးအရမ္းေကာင္းလုိ႔ Jie အတြက္ ဝယ္လာတာ "
မာမားက မ်က္ေစာင္းႀကီးခဲၿပီးၾကည့္ေတာ့ ဦးေလးလုဟန္က ဆက္မေျပာႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ႏႉတ္ခမ္းေလးတင္းတင္းေစ့ၿပီး ေခါင္းငံု႔ေနျပန္သည္။
"မာမား ဒီေန႔ ေန႔လည္စာ ဘာစားမလဲ? က်ေနာ္ မာမားစားခ်င္တာခ်က္ေကြၽးမယ္ေလ "
ေ႐ွာင္းက်န္႔က ဝင္မ်က္ႏွာလုပ္ေတာ့ မာမားက လက္ထဲက ယပ္ေတာင္နဲ႔ ခံုကို တျဖတ္ျဖတ္႐ိုက္ရင္း ေအာ္၏။
"ငါ့ရဲ႕စိတ္အေျခအေနက စားခ်င္ေသာက္ခ်င္ စိတ္ေတြ သိပ္႐ွိတယ္ထင္လုိ႔လား ေ႐ွာင္ေ႐ွာင္းက်န္႔! "
"မာမားကလည္း လူပဲဟာ တစ္ေန႔ ထမင္း သံုးနပ္ေတာ့ စားရမွာေပါ့ "
"တိတ္စမ္း! မင္း ၿငိမ္ၿငိမ္ထိုင္ေန မင္းနဲ႔ေနာက္မွ႐ွင္းမယ္..အခု ေ႐ွာင္လုဟန္!! "
"ဗ်ာ Jie Jie ~~ "
"ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းကလဲဟမ္?! ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက ဒီလိုေယာက္်ားတစ္ေယာက္နဲ႔!!..... ငါ ဆက္မေျပာႏိုင္ေတာ့ဘူး! "
မာမားက တကယ္ကိုေဒါသထြက္ေနတာျဖစ္သည္။တစ္ခါမွ ေ႐ွာင္လုဟန္အေပၚ ဒီေလာက္ထိ စိတ္မဆိုးဖူးဘူး။ ကူေျပာေပးမည္စဥ္းစားထားေသာ ေ႐ွာင္းက်န္႔ေတာင္ ဝင္မေျပာရဲေအာင္ ေၾကာက္ေနရသည္။
