When Suplado Boy Meets Palaban Girl

Resolving the Issues

Author's Note

this chapter is not part but accompanies the story..

gets niyo????/

basta ganun iyon.. hehehehe..

anyways, i'll start it na..

Diana's POV

Finally nakauwi na rin ako. Sobrang stress na naman ng naging araw ko sa school. Well, sino pa ang dahilan kung hindi ang abnormal na si Nathaniel. Kapapasok ko pa nga lang kanina ay sinupladuhan na agad ako.

Hayyy. Kalimutan na nga muna ang ungas na iyon at naiinis lang ako lalo.

Pagpasok ko ng bahay ay nasa sala sina papa, lumapit agad ako sa kanya. He smiled at me and then give his warmest hug. and it made me remeber what happened.

time travel mode.. hehehe joke lang- flashback lang talaga.

Anak siya ng malanding babaeng iyon.....

Anak siya ng malanding babaeng iyon.....

Anak siya ng malanding babaeng iyon.....

Parang nagpabalik-balik sa utak ko ang mga bagay na iyon. At napakasakit marinig nun. Iminulat ko ang mga mata. It was just a dream, but at the same time it's still true.

Tiningnan kong maigi ang paligid. Almost everything was white. I tried to remember what happened.

Kasama ko si Nathaniel. He helped me at hinatid pa niya ako. Kaya lang.

Kaya lang hindi ako sa bahay namin nagpahatid. Ang alam niya ay iyon ang bahay namin. Pero bakit nga ba ako nagsinungaling? I don't know either. At that time hindi ko alam kung anong iniisip ko. I feel so blank and empty.

I remember just walking home. Akala ko mapapagaan nun ang loob ko. Kailangan ko talaga iyon. isa pa, parang natatakot akong umuwi sa bahay. I know they wouldn't do anything bad to me. Ang totoo niyan natatakot ako sa kabutihan na ipinpakita nila sa akin. I don't I deserve any of it.

I don't know  how long and how far I have walk, basta nakarating na lang ako sa bahay. And then sinalubong nila ako ng yakap. And that's all I remember.

Masakit pa rin ang ulo. ganito ba talaga kalala ang idinulot ng pagbababad ko sa ulan at kinailangan akong dalhin sa hospital. Oh yeah, it;s the ospital. I'm pretty sure about that.

May narinig ako na paparating. Ewan ko ba kung ano na naman ang pumasok sa isip ko at nahiga ako ulit at nagpaggap na tulog.

Narinig ko ang pagbukas-sara ng pinto. Tapos nakarinig ako ng mga yabag ng paa na palapit sa akin. I wanted to know kung sino iyon. Pero at the same time natatakot akong imulat ang mga mata ko.

Hinihimas ng taong dumating ang buhok ko. And I couldn't be wrong, si papa ang taong to. Napakawarm at caring ng haplos niya. Pakiramdam ko maiiyak ako, but i tried really hard not to. Hindi pa ako handang harapin siya ngayon.

"Diana anak..."

Medyo nagkacrack ang boses niya na para bang maiiyak siya. Lalo tuloy akong nakokonsensiya. Alam ko ako ang nagpapahirap sa kanya.

"Patawarin mo sana ako anak... patawarin mo si daddy sa lahat ng pagkukulang niya. I made a mistake before at ngayon ikaw ang nagsusuffer."

"Pa..pa" I said in my mind.

"I'm so sorry for making life hard for you... Patawarin mo ko kung napakahina ng daddy mo, kasi wala akong magawa para protektahan ka."

"Your mother, she is one of the amazing person I ever met. That's why I love her. So huwag mong isipin na masama siyang tao. her only mistake was to fall in love with me. Sa isang walang kwenta at iresponsableng taong tulad ko."

And then I hear sobs. Umiiyak na siya.

"Your mother loved you so much, i know you know that.... And I also love you as much as she did, alam ko hindi ko na magagawa itama ang mga naging pagkakamali ko noon. But I'm gonna make everything right from now on. Kaya sana bigyan mo ng pagkakataon si daddy na gawin iyon. Bigyan mo ako ng pagkakataon na potektahan at mahalin ka anak....."

Rinig na rinig ko ang lalim ng paghinga ng papa ko. He is crying so hard. And i feel bad. Napaka reckless ko, paano ko nagawang pagdala sa emosyon ko. Ni hindi ko man lang naisip na mag-aalala sila sa akin. Na nahihirapan din sila.

Sa loob loob ko ay naiiyak na ako. Hindi ko nga alam kung saan ko nakuha ang lakas ng loob ko para hindi maiyak.

Maswerte talaga ako. Sa mama ko at sa papa ko. So dapat maging masaya ako.

ng marinig ko ang pagbukas-sara ng pinto alam ko na umalis na ang papa ko. and at that instant ay iminulat ko na ang mga mata ko and cry. Hindi ko na talaga napigilan.

How could I not notice?

How could I not notice how much my father cared for me?