Chapter 2 7

47 9 0
                                    

dñl: Kamusta naman yung taong ang lakas ng topak na mag sleep over sa ospital at nagawa pang mag Update? Takte, three hours lang ang tulog ko dahil sa hiyaw ng bata sa kabilang room tuwing tuturukan ng injection. Shuta, kakatanggap ko lang sa email galing sa school na inaplayan ko for nursing school at sinabing naka pasa ako sa exam nila kaya nakapag tipa ako sa keyboard real quick! HAHAHAHA.

Hope you enjoy reading this chapter.

____________________________________________

As we finally got out of Prof. Tolentino's office. I can't help but get a hold of myself to stop from screaming at the top of my lungs in pure joy!

Nang isang room na ang malagpasan namin sa office ni Mrs. Tolentino ay hindi ko na napigilan pang kinikilig na humiyaw paharap kay Kennedy.

He just chuckled while watching me make a screeching sound and stomp my feet on the tiled floor.

I feel giddy and happy like a kid being rewarded with a very good star stamp.

"Sayang-saya ka ah... sabi naman kasi sayo, basic."-He said smiling.

His hands was on his pockets as he walks closer to me, hanggang sa ilang metro nalang ang layo sa pagitan namin.

I smiled widely.

"Thank you."

His brows frowns a bit, he looks confuse habang bahagyang nakayuko sa akin because of our hight differences.

"Thank you for what?"-he asked.

"Thank you because kung hindi dahil sayo ay hindi sana kinonsider ni ma'am ang portfolio ko."

Matunog ang kanyang pag ngiti saka umiling bilang di pagsangayon sa sinabi ko.

"Hindi ah, dahil yon sa gawa mo kaya tinanggap yon ni Ma'am. All I did back there is to accompany you at itulak ng kaunti si ma'am. Nasa gawa mo parin naman nakasalalay kung katanggap-tanggap yon oh hindi. But in your case, your work was more than qualified."

Kanina nya pa pinupuri ang gawa ko, naiilang na tuloy ako ng kaunti. I just smile and looked away as I feel my face slowly burning.

"Vacant mo rin ngayon diba?"- I just asked.

"Yep."-he replied, popping the 'p' sound.

Muli ko syang nilingon nang masigurong okay na ako at ngumiti.

"Do you want me to treat you to lunch?"- I smiled and waved my on-fleek brows. 

He laughed and pushed my head back using his index finger on the center of my forehead. I chuckled in return while waiting for his reply.

"Sino ba naman ako para tumangi sa libre diba?"

I just laughed at his reply.

We decided to just convoy on our way to the nearest mall on our condo, since magka-neighbor naman kami. He agreed so mabilis kaming naka alis agad.

It only took us 30 minute drive to Robinsons mall since ito yung pinaka malapit na mall dito sa pueblo area.

"Uhf, lamig... nice."-narinig kong sabi nya sa likod ko nang makapasok na kami sa mall.

Mend A Broken HeartTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon