RASTLANTI

-10- ♡

Merhabaaa ♡ Yine ben. Bu sefer 10. Bölümün tamamını (kesit ile birlikte) getirdim sizlere. Bu bölümü çok sevdiğim bir arkadaşım olan Dilay Yıldırım'a armağan ediyorum. Doğum günün kutlu olsun ! ♡ 

Not: Sizi çoook seviyorum ve sabrınızdan ötürü alkışlarımı sunuyorum. Bol bol pizza yemek dileği ile birdahaki bölümde görüşmek üzere! ♡♡♡

10.bölüm

“Neden bunu yapıyorsun?” diye sordum Atakan beni bir kez daha döndürürken

“Neyi yapıyor muşum?” hiçbir şey olmamış gibi hala hafifçe gülümsüyordu. Daha fazla mavi gözlerin radarı altında kalamayacaktım. Gözlerimi devirdim.

“Bu şeyi işte. Ne güzel dans ediyordum.” Gülümsemesi dondu, tam da kişiliğine yaraşır bir biçimde.

“Benimle dans etmekten memnun değil misin?” kaşlarını kaldırdı ve yumuşakçı beni biraz daha ortaya sürükledi. Zaman içinde süzülüyor gibiydik. Zaman hem geçmek bilmiyor hem de zevk veriyordu. Hemen cevap verdim.

“Tabiki de o yüzden değil. , “ omzumu silktim “ beni tanımıyorsun ya, ondan demiştim.”  Gözlerimin içine alayla güldü.

“Tanımadığımı da nereden çıkardın. Seninle tanışmıştık. Hatırlamıyor musun?” Sanki çok absürd bir soru sormuşum gibi cevap vermişti. Ne yani? Kısacık bir anda sadece isimlerimizi öğrendik diye tanışıyor mu oluyoruz?

“Kantinde olanları çok net bir biçimde hatırlıyorum elbet. “ yine o anı gözümde canlandı “sadece bilmem, biraz aklım karıştı sanırım.” Sanki hafif bir biçimde kaşları çatılmıştı ama hemen ardından gülümsediği için emin olamadım. Müzik hala devam ediyor ve ritim arttırmaya devam ediyordu, ritmin doruk noktasına ulaşıldığında müzik de son bulacaktı.

“Endişelenme prenses, öyle bir söyledin ki sanki seni kaçıracakmışım gibi. Seni Bars’a teslim edeceğim merak etme.”

“Bars?”

“Barlas. Evet tam adının Barlas olduğunu ben de biliyorum ama ona Bars derim. Sence de o tuhaf göz ve saç uyumu ile bir pers kedisini andırmıyor mu?”

“Tuhaf. Daha önce hiç düşünmemiştim. Uzun süredir birbirinizi tanıyor olmalısınız.”

İşte meraklandığım kısım da burasıydı.

Atakan ve Barlas.

İlginç bir konu.

♡……………….♡

Dudaklarını yavaşça birbirine bastırdı ve gözlerini aşağı doğru kilitledi.

İçimde kalbimin hızlanmasına yol açan bir endişe dalgası yükseldi.

Yanlış bir şey mi sormuştum ?

Ah, bana neydi ki aralarındaki bağdan.

Aferin Ceyda yine merakın seni dehşete sürükleyecek.

Neyse ki birkaç saniye sonra attığı kahkaha ile endişem de uçup gitti. Ama bu kısımda bir tuhaflık vardı. Tuhaf olan şeyin pekala kahkaha atması olduğunu düşünüyor olabilirsiniz , değildi. Tuhaf olan şey kahkahasının hiç olmadığı kadar gerçekçi olmasıydı.Ses tellerinden çıkan o mayışmanızı sağlayan sesi , yoğun müzik ve insanların konuşmalarının arasından bile seçebilmiştim. Kömürlerin arasındaki elmas gibi. Ve o kadar kadifemsi bir kahkahaydı ki gözlerimden bir parıltının geçmesine mani olamadım.