Kendim İçin

14.Bölüm "Arkadaş?"

Merhabalar :-) 

MultiMedya da şebek çiftimiz var ! ! :-D

Vote ve yorum yapmayı unutmayın ,

İYİ OKUMALAR :-*

****

Pişmanlık ve üzüntüyle hamanlanmış yeşillere son kez bakıp "Üzgünüm." diye fısıldadım. Arkamı dönüp giderken tutmayı başardığım gözyaşlarım yavaş yavaş yol almaya başlamıştı bile. Kadife ve sert sesini duyduğumda bütün vücudum taş kesildi.

"Pişmanım lan! Hem de it gibi. Zamanı geri alamıyorum Ilgın. Ama ben varım biz varız bu kadar neden yetmez mi sana? İlla seni seviyorum mu demem gerek?! "

*****

Duyduğum sözlerin etkisiyle büyük bir şaşkınlık yaşadım. Gözlerimden yaşlar akarken  dudaklarım mutlluğumu dışarı vururcasına açılmış ve kocaman gülümsüyordum. Eymen de yüz hatlarıma bakıp gülümsediğimi gördüğünde yavaşça dudakları kıvrıldı. Kollarını sarılmam için uzattığında hiç beklemeden koşarak aramızdaki mesafeyi kapattım. Ben Kollarımı boynuna sararken o ise ellerini belime sarmış ve burnunu saçlarıma gömmüş kokumu derince içine çekiyordu.

Kulağıma fısıldamasıyla içim gıdıklanırken kıkırdamamak için kendimi zor tuttum.

"Seni seviyorum."

Sesini duymak her defasına  içimi ürpertiyordu. Derinlerde duvarların arkasında kalmış ılgının filizlenip yeniden ayağa kalkmasını sağlayacak bir ürpertiydi bu. Bi o kadar güzel ve hayal olduğu şüphesine varılacak kadar mükemmel.

Ayandan sonra ilk defa nerdeyse bir erkekle yakınlaşıyordum ve   belkide sonuçları ilk defa istediğim gibi oluyordu. Kokusunu içime çekerken aklıma Yekta'yı getirmemeye çalışıyordum. Mutluydum ve sorun yoktu değil mi ?

*****

Elimdeki bavulu çekiştirirken bir yandan da bu kadar eşya koyduğum icin kendime sövüyordum. Merdivenlerden tapır tapır indirmeyi başardığımda kolumla alnımı silerek içimdeki nefesi dışarı verdim.

Başımı kulübenin kapısına çevirdiğimda  Tolga Ebru'ya  gülümseyerek  valizini çıkarıyordu. Kapıdan çıktığında boşta kalan elini Ebru'ya uzatarak elini tuttu ve  Ebu'yu kendisine çekti. Merdivenleri inmeye başladıklarında bakışlarımı üzerlerinden hızlıca çektim.  İmrenek baktığımın farkında bile değildim. 

Üzgünce nefes alıp verdim. Aklıma Eymen gelmişti birden.  Ne olduda birden öküzleştiğine hala anlam veremiyordum. İçimden Eymen'in insan olmadığına dair şüphelerim artmaya başlamıştı. Neden mi ? Ormanda nazik ve sevgi sözcükleri söyleyip gönlümü aldıktan sonra kulübede öküzlüğüne geri dönmüştü.

O hallerini görünce bir an Eymen'i ormana bağlamak istemedim değil hani.  Kafamı yavaşca salladım ve düşüncelerin uzaklaşmasını sağladım.

Bavulun kulpundan tutup sürükleyerek bisikletimin yanına koyduğumda düşecek olan kol çantamı tekrar eski yerine çektim. Omuzumun arkasından sıkıntıyla bakındığımda Eymen'inde kulübeden çıktığını farkettim. Rahat hareketlerle bavulu merdivenlerden indirip bisikletinin yanına koydu ve gözleri etrafta bir süre gezinip benimkilerle buluşunca dudakları kıvrıldı.

Sinirle gözlerimi kaçırdığımda güldüğünü görmüştüm. Lanet olsun! Şimdi o gülüşünü son saniyesine kadar duymak varken sadece izlemekle yetiniyordum.Bu düşünceyle içim daha da burkuldu. Ama hemen kanmayacaktım onun hareketlerine.