"ဟိတ္ေကာင္...လုဟန္ ဘယ္လဲ။"
"ကန္တင္းသြားမလို႔။"
လုဟန္ အဲ့တစ္ခြန္းပဲေျပာၿပီး
စာအုပ္ေတြကို အျမန္ထိုးထည့္ကာ
ေက်ာပိုးအိတ္ကိုေတာင္ ဇစ္မပိတ္နိုင္ဘဲ
ဝရုန္းသုန္းကား ေျပးထြက္လာလိုက္မိတယ္။
အကိုက ၃ခ်ိန္ၿပီးရင္ ကန္တင္းလာခဲ့ဖို႔ ခ်ိန္းထားေပမယ့္
ဆရာမေတြက ဆက္တိုက္ ဝင္ေနတာမလို႔
လုဟန္မွာ ထလစ္ခ်ိန္မရခဲ့ဘူး။
အခု ၄ခ်ိန္ေျမာက္ၿပီးတဲ့အခါမွာေတာ့
လုဟန္ အသည္းအသန္ေျပးထြက္ခဲ့မိသည္။
ေက်ာပိုးအိတ္ဇစ္ကို အျပင္ေရာက္မွပိတ္ၿပီး
လုဟန္ ဟန္က်ပန္က် ျပင္လြယ္လိုက္တယ္။
"ဟင္..."
အခုမွ တကယ့္ျပႆနာပဲ။
ေနာက္တစ္ခ်ိန္သင္မယ့္ ဆရာမက လုဟန္အေရွ႕ကို
တန္းတန္းမတ္မတ္။
ဖုန္းေျပာရင္းေလ်ွာက္လာတာမလို႔
လုဟန္ကို မျမင္ေသးတာမလို႔
လုဟန္ ေခ်ာင္မွာ ကပ္ေနဖို႔ စဥ္းစားလိုက္မိသည္။
မထူးေတာ့ဘူး။
ဆရာမ မရွ္ိေနသည့္ အခန္းတစ္ခန္းထဲ လုဟန္ လွစ္ကနဲ။
ထိုအခန္းကို ဆရာမ ေက်ာ္သြားမွပဲ
သက္ျပင္းေလးခ်ရသည္။
"ေဆာရီး။"
လုဟန္ ဝင္ကပ္ေနမိသည့္ အုတ္နံရံအနားက
အတန္းမွာ လူတစ္ေယာက္ထိုင္ေနတာမလို႔
လုဟန္ခမ်ာ ေဆာရီးလုပ္ကာ မ်က္နွာခ်ိဳေသြးၿပံဳးၿပၿပီး
ဦးၫြတ္နႈတ္ဆက္လိုက္ရတယ္။
ၿပီးေတာ့ ပံုပ်က္သြားတဲ့ မ်က္မွန္ေလးကို
ျပန္ပင့္တင္ကာ အတန္းထဲက ျပန္ထြက္လိုက္တယ္။
လုဟန္ ထိုအခန္းထဲ ဝင္ပုန္းလိုက္တာကို
အဲ့အခန္းထဲက တစ္ျခားလူေတြ သတိမထားမိေပမယ့္
သတိထားမိတဲ့ ခုနကလူကေတာ့
ပီေကကို ခပ္နာနာဖိဝါးေနရင္း နႈတ္ခမ္းတစ္ဖက္
ေကာ့တက္ရံု ၿပံဳးလိုက္ေလသည္။
"လုဟန္??? "
ထိုေကာင္ေလးရဲ႕ လည္ပင္းမွာဆြဲထားတဲ့ ကဒ္ျပားထက္မွ
အမည္ကို ျပန္ျမင္ေယာင္ကာ ေရ႐ြတ္မိလိုက္ေလသည္။
____________________________________
ကန္တင္းနဲ႔နီးလာေလ လုဟန္ေျခလွမ္းေလးေတြ
အားေလ်ာ့လာေလပဲ။
