"ငါ သူနဲ႔ စိမ္းေနေသးသလိုျကီးပဲ...."
လုဟန္က ေလသံခပ္တိုးတိုးေလးနဲ႔ ဖြင့္ဟတိုင္ပင္လာတယ္။
"ဟမ္...."
လုဟန္ဆိုလိုတဲ့သေဘာကို ရိရွင္းနားမလည္။
"ငါ သူ႔အေၾကာင္းလည္း ဘာမွမေမးမိဘူး။
သူ႔အေျပာေတြ၊သူ႔အၾကည့္ေတြနဲ႔တင္
ငါ့မွာ ေျခမကိုင္မိ လက္မကိုင္မိနဲ႔ ျဖစ္ေနရတယ္။"
ဟုတ္တယ္။
ခ်စ္သူျဖစ္ၿပီး ၅ ရက္ေတာင္ရွိၿပီ။
သူတိူ႔နွစ္ေယာက္က အခုထိမရင္းနီးေသးေပ။
ထံုးစံအတိုင္းပဲ အကိုက သူ႔ကို စကားလံုးေတြနဲ႔ စြဲေဆာင္လိုက္
သူက ရင္ခုန္ၿပီး ရွက္ေနရလိုက္နဲ႔ လည္ပတ္ေနတယ္။
မနက္ကဆိုလည္း အကို႔စကားေတြ အမူအရာေတြကို
ရင္ခုန္ေနရတာနဲ႔ လုဟန္မွာ ေျပာခ်င္တာေတြလည္း မေျပာရ။
လုပ္ခ်င္တာေတြလည္း မလုပ္ရနဲ႔။
ၿပီးေတာ့ ကိုကိုလို႔လည္း ေခၚခ်င္လွၿပီ။
ဒါေပမယ့္ အကိုက မေခၚခိုင္းေတာ့ လုဟန္မွာ မေခၚရဘူး။
မေခၚခိုင္းဘဲေခၚရမွာလည္း ရွက္တယ္။
အကိုက စလာရင္လည္း လုဟန္ ထိုင္ငိုမိမွာပဲ။
သူမ်ား ခ်စ္သူရည္းစားေတြလို လုဟန္လည္း
ရင္းရင္းနွီးနွီးေနခ်င္တာေပါ့။
ဒါေပမယ့္လည္း အနားမကပ္ရဲျပန္ဘူး....စိတ္ညစ္ပါတယ္။
"ရည္းစားသက္တမ္း ဘယ္ေလာက္ရွိၿပီလဲ။"
ရိရွင္းရဲ႕ အေမးစကားက လုဟန္ကို
အူတူတူေတာ့ ျဖစ္သြားေစပါတယ္။
ဘာကို ေျဖရမလဲမသိဘဲ အငိုက္မိသြားသလိုမ်ိဳး။
တကယ္ဆို ဟိုးေန႔ညက အေျဖေပးလိုက္တယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း
က်န္းကို လုဟန္ ေျပာျပၿပီးသားေလ။
"ရည္းစားျဖစ္တာကျဖင့္ တစ္ပတ္ မျပည့္ေသးဘူး။
အိမ္ေထာင္သက္ၾကာေနတဲ့ လင္မယားေတြေလာက္
ရင္းနွီးခ်င္ေနတာလား မင္းက။"
ဟင္။
လုဟန္မွာ ပါးေတြပါ ပူထူတက္လာကာ ႀကံရာမရ။
ရိရွင္းရဲ႕ ဥပမာႀကီးကလည္း ဆန္းၾကယ္လိုက္တာ။
"ငါ...ငါေျပာတာက အဲ့လိုမဟုတ္ဘူးေလ။
မမယူဟာဆိုလည္း သူ႔ရည္းစားနဲ႔ တရင္းတနွီးပဲ။
ငါတို႔က်မွ...အဟင္း...မသိေတာ့ဘူး ငါလည္း။"
