အေၾကာ္အေလွာ္အနံ႕ေတြ မႊန္ထူေနတဲ့ ေဈးတန္းႀကီးထဲကို
လုဟန္တို႔ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕တိုးဝင္ေနတယ္။
"ေအးေနလား။"
ငုံ႕ကိုင္းကာ တိုးကပ္ေမးလာတဲ့ ေလသံေၾကာင့္
လုဟန္ လန႔္သြားတယ္။
"ရ...ရတယ္ဆို။"
သူ႔ကုတ္အကၤ်ီႀကီးကိုလည္း ေပးဝတ္ထားၿပီးေတာ့
လုဟန္ ခ်မ္းေနမွာကို အကိုက ပူေနေသးတယ္။
"လာ......ဒီဘက္။"
အကို႔ ညာဘက္ျခမ္းကို လုဟန္ ေစြ႕ကနဲ ေရာက္သြားတယ္။
အသိေတြနဲ႔မ်ားတိုးရင္ သိပ္မ်က္ႏွာပူစရာေကာင္းမွာပဲ။
ၿပီးေတာ့ ခုနက အနမ္းလည္းခံရၿပီး ငိုလည္း ငိုမိေသးတယ္။
မ်က္ႏွာပူလိုက္တာ။
"အာ့...."
အေနာက္ကလူက တြန္းတိုက္ပစ္လိုက္တာမလို႔
လုဟန္ အကို႔ဘက္ကို ယိုင္ကနဲ ျဖစ္သြားတယ္။
ၿပီးေတာ့ အကို႔ပခုံးေစာင္းနဲ႕ တိုက္မိသြားၿပီး
လုဟန္မ်က္မွန္ေလးလည္း ကြၽတ္ထြက္သြားေတာ့တယ္။
"ဟင္...ဘာျဖစ္တာလဲ။"
လုဟန္ကိုယ္ေလးကို ဖမ္းထိန္းရင္း အကိုေမးတယ္။
"အကို႔....."
ေအာက္ကို ျပဳတ္က်သြားတဲ့ မ်က္မွန္ေလးကို
လုဟန္ လက္ညွိုးထိုးျပလိုက္တယ္။
"ဟင္...မွန္ကြၽတ္ထြက္သြားၿပီ။"
အကိုက မ်က္မွန္ကို ေကာက္ၿပီး ေျပာလာတယ္။
ကတၱရာလမ္းေပၚ အရွိန္နဲ႕ ျပဳတ္က်သြားတာမလို႔
မွန္က ျပဳတ္ထြက္သြားတာျဖစ္မယ္။
"ျမင္ရရဲ႕လား။"
အကိုက လုဟန္မ်က္မွန္ေလးကို သူ႕အိတ္ကပ္ထဲထည့္ရင္း
ေမးလာတယ္။
"မ်က္လုံးကိုက္လို႔ တပ္ရတာပါေနာ္။
မျမင္ရလို႔ မဟုတ္ပါဘူး။"
လုဟန္ ခပ္စြာစြာေလး ရန္ေတြ႕လိုက္မိတယ္။
အကိုကေတာ့ ရယ္ပဲရယ္ေနတယ္။
"ကိုယ္တို႔ အခု တကယ့္ရည္းစားေတြျဖစ္သြားၿပီေနာ္။"
"ဟာ ....အကို႔။"
လုဟန္ မ်က္လုံးစုံမွိတ္ၿပီး ေအာ္မိလိုက္တယ္။
အဲ့အေၾကာင္း မေျပာပါနဲ႔ဆိုတာကို
အကိုက ခဏခဏ ေျပာေနတာပဲ။
