စာသင္ေဆာင္အေဟာင္းေပၚသို႔ ေလွကားမွတစ္ဆင့္တက္ရင္း
လုဟန္ေျခေထာက္ေတြေလးေတြ တဆစ္ဆစ္နာက်င္လာသလို
ရင္ဘတ္အစံုကလည္း နိမ့္ျခည္ ျမင့္ျခည္နဲ႔ေမာဟိုက္ေနတယိ။
ေလွကားထိပ္ေရာက္မွပဲ ခါးကိုကိုင္းခ်ကာ
ခပ္ကုန္းကုန္းအေနအထားနဲ႔ အေမာေျဖရတယ္
ေက်ာင္းဝကေန ဒီအထိ သူ႔မွာ အေျပးေလ်ွာက္လွမ္းခဲ့ရတာမလို႔။
ေျခေထာက္ကို ဆန္႔ခါထုတ္ အေညာင္းေျဖၿပီးတာနဲ႔
ေလွကားေဘးအခန္းေရွ႕ကို အျမန္လွမ္းသြားလိုက္တယ္။
ဒါေပမယ့္လည္း ဘယ္သူမွမရွိ။
"မမယူဂ်င္းေျပာတာ ဒီေနရာပါ။"
ေရ႐ြတ္မိရင္း ဟိုေငးဒီေငးနဲ႔ ရွာပံုေတာ္ဖြင့္လာရင္း
ေကာ္ရစ္ဒါတစ္ေလ်ွာက္ လွမ္းလာျဖစ္တယ္။
အေပၚထပ္အေဆာင္ရဲ႕ ေထာင့္စြန္းအခန္းဆီမွ
အသံေတြၾကားလိုက္မွပဲ
လုဟန္ အနည္းငယ္ စိတ္ေက်နပ္သြားရတယ္။
အခန္းတံခါးကို အတြင္းက ပိတ္ထားတာမလို႔ သူဖြင့္မရ။
တစ္ျခမ္းကြဲေနတဲ့ ျပတင္းမွန္မွတစ္ဆင့္ အထဲကို ေခ်ာင္းရတယ္။
စာသင္ခံုမရွိရွင္းလင္းေနတာမလို႔ ေဟာခန္းျဖစ္ေနေသာ
အခန္းက်ယ္ထဲမွာ စုဝိုင္းထိုင္ေနေသာ လူတစ္စု။သ
လုဟန္ နႈတ္ခမ္းေလးကို ကိုက္လိုက္မိတယ္။
ျမင္ေနရတဲ့ ေက်ာျပင္တစ္ခုက
သူတို႔အခ်င္းခ်င္းစကားေျပာေနရင္း ရယ္ေမာေနလိုက္တာမ်ား
တံုးလံုးပက္လက္ျဖစ္လုနီးပါး။
လုဟန္ ဖုန္းေလးကို ထုတ္ၿပီး ေခၚဆိုလိုက္တယ္။
ဒါေပမယ့္ ကိုကိုက
သူ႔ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲက ဖုန္းကို ထုတ္ယူၾကည့္ၿပီးမွ
ေခၚဆိုသူ ဘယ္သူလဲဆိုတာ ေသခ်ာျမင္ၿပီးမွ ဖုန္းကိုလက္မခံဘဲ
ေဘးကအိတ္ေပၚသို႔ ေျပာင္းတင္ထားလိုက္တာကိ ျမင္ရတယ္။
ဒုတိယေခၚဆိုမႈကိုလည္း ဒီတိုင္းပဲ တံု႔ျပန္လာမလို႔
လုဟန္ မ်က္ရည္ေလးေတြ ရစ္သီလာတယ္။
ကိုကိုက သူ႔ဖုန္းကိုေတာင္ မကိုင္ေတာ့ပါလားဆိုတဲ့အသိနဲ႔
ရင္ထဲ လွိုက္လွိုက္လွဲလွဲ ဝမ္းနည္းလာရပါတယ္။
