ဆယ္ဟြန္းက ပ်ားလိေမၼာ္သီးေလးေတြကို
ေသခ်ာ အခြံႏႊာေပးေနတယ္။
ကပ္တြယ္ေနတဲ့ အမ်ွင္ေသးေသးေလးေတြပါ မက်န္
ဂရုစိုက္ဖယ္ေပးရင္း ဖြင့္ထားတဲ့ စာအုပ္ေပၚသို႔
တစ္မႊာခ်င္းစီ အဆင္သင့္ ခ်ေပးထားတယ္။
ပထမတစ္မႊာပဲ ယူစားလိုက္ကာ
ေနာက္တစ္မႊာဆီလက္မလွမ္းလာတာမလို႔
ဆယ္ဟြန္း လုဟန္ကို ၾကည့္လိုက္တယ္။
လုဟန္က ေတြေတြကေလးေငးေနၿပီး
စိတ္နဲ႔လူနဲ႔ နည္းနည္းကေလးမွ ကပ္ေနပံုမရ။
"စားေလ ေဘဘီေလး....ဘာမွိုင္ေနတာလဲ။"
လုဟန္က မ်က္နွာငယ္ေလးနဲ႔ လွည့္ၾကည့္လာတယ္။
"ကိုကို႔...."
လက္တစ္ဖက္ကလည္း ဆယ္ဟြန္းလက္ကအကိႌ်စကို
လာဖ်စ္ညႇစ္ဆုပ္ဆြဲထားေလရဲ႕။
"အဆင္ေျပပါ့မလားဟင္။"
ငိုေတာ့မလို ရွံု႔မဲ့မဲ့ မအီမသာမ်က္နွာငယ္ေလးကို
ဆယ္ဟြန္း ေၾကာင္အအနဲ႔ ၾကည့္လိုက္မိတယ္။
ေဘဘီေလးေျပာခ်င္တာကို သူတကယ္နားမလည္။
"ဟို...ကိုကို႔မိသားစုက ကြၽန္ေတာ့္ကို ....
ဟင့္...ေၾကာက္တယ္။!
စကားလံုးေတြက အဆက္အစပ္မရွိဘဲ
ကေပါက္တိကေပါက္ခ်ာေပမယ့္ ဆယ္ဟြန္း နားလည္သြားတယ္။
ရယ္ခ်မိလိုက္ၿပီး လက္ဖ်ားကေလးကို ျပန္လည္ေထြးဆုပ္ကာ
အနားကို တိုးကပ္လိုက္မိတယ္။
"ဘာေၾကာက္စရာရွိလဲ ေဘဘီေလးရဲ႕။
ကိုယ္တစ္ေယာက္လံုးရွိတာပဲဟာ။"
အားေပး ေခ်ာ့ျမႇဴ သည့္တိုင္ ပူပန္ စိုး႐ြံ႕စိတ္ေတြက
မေလ်ာ့ပါးေသးသည့္နွယ္
"ဒါေပမယ့္...
ကြၽန္ေတာ့္ကို အကဲခတ္ၾကမွာကိုလည္းေၾကာက္တယ္။
ၿပီးေတာ့ မမေတြက ကိုကို႔ကို သိပ္ခ်စ္ၿပီး
ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ သေဘာမတူဘူးဆိုရင္ေရာ။"
အိမ္း....စိတ္ကူးေတြကလည္း ယဥ္တတ္ပါဘိ။
Drama အၾကည့္မ်ားၿပီး လိုက္ေတြးပူပန္ေနတယ္ထင္တယ္။
ူ႔အစ္မေတြကျဖင့္ သူေပသမ်ွကို ေဝမ်ွသည္းခံမယ့္လူ
ေနာက္တစ္ေယာက္ေပၚလာတာကို
အလြန္တရာ ဝမ္းေျမာက္လ်က္ရွိေနတယ္ဆိုတာမ်ား
ေျပာျပလိုက္ရင္ ဘယ္လိုေနမယ္မသိ။
