ရင္ေတြခုန္ၿပီး ၾကည္ႏူးပီတိျဖာေဝသြားရတာကို
လုဟန္ မနည္း ဘရိတ္အုပ္လိုက္ရတယ္။
ၿပီးေတာ့ အေျခအေနကို ထိန္းၿပီး
အကိုလြယ္ထားလိုက္ၿပီျဖစ္တဲ့ ေက်ာပိုးအိတ္ကို
ျပန္ေဆာင့္ဆြဲယူလိုက္တယ္။
"အကိုေနာ္...အတန္းေတြပဲ ေျပးေနေတာ့မွာလား။"
ေက်ာင္းထဲက ျပန္ထြက္ၿပီး ဆံပင္သြားညႇပ္တယ္ဆိုတာ
လုဟန္ခန္႔မွန္းမိတာမလို႔ ျပႆနာရွာလိုက္တယ္။
လုဟန္ဆႏၵအတိုင္း အကိုက
ဆံပင္ညႇပ္လိုက္လို႔ ၾကည္ႏူးရတာက သက္သက္၊
အတန္းလစ္လို႔ ဆူဖို႔ကလည္း သက္သက္ပဲ။
"အတန္းက မေျပးပါဘူး။ကိုယ္ကေျပးတာ။"
စကား အတင္းကတ္သပ္ေျပာတဲ့ေနရာမွာေတာ့
အကိုက ပထမရဲ႕ အေရွ႕ေနရာကို ဦးထားပံုပဲ။
"ဒါနဲ႔ အကိုက ဘာလာလုပ္တာလဲ။
ကြၽန္ေတာ့္အတန္းေရွ႕ကို။"
ခပ္သြက္သြက္ေလ်ွာက္ရင္း လုဟန္ေမးလိုက္တယ္။
"ေဘဘီေလးကို ေတြ႕ခ်င္လို႔။"
လုဟန္ သြားေနရာက ရပ္ပစ္လိုက္ေတာ့
အကိုကလည္း တံု႔ကနဲ။
"ပိုမလာနဲ႔ေနာ္။
အတန္းထဲက လူေတြက အကို႔ကိုအျမင္မၾကည္ဘူး
သိရဲ႕လား။
ဒီလိုႀကီး ခဏခဏ လာေနမယ္ဆိုရင္
ကြၽန္ေတာ္လည္း အေနၾကပ္တယ္။"
ေျပာစရာရွိတာေတာ့ အျပတ္ေျပာရမည္ျဖစ္သည္။
အကိုက ဒီလို ၾကပ္ၾကပ္လုပ္ရင္
လုဟန္ ထပ္ၿပီး မူနိုင္ဖို႔ မေသခ်ာဘူး။
"ေဟာ ..ကိုယ္လာတာ တစ္ရက္ပဲ ရွိေသးတယ္။
ေဘဘီေလးက ေနာက္ေန႔ေတြအတြက္ပါ
ႀကိဳပူေနတာလား။"
စကားမွားသြားတဲ့ လုဟန္ကို
အကိုက ခ်ည္ၿပီး တုပ္ၿပီး စကားနဲ႔ အနိုင္ယူတယ္။
ဘာေျပာရမလဲမသိေတာ့ဘဲ
လုဟန္ တိတ္ဆိတ္သြားမိေတာ့
အကိုက မ်က္ခံုးပင့္ျပလာတယ္။
"အကိုေနာ္...ကပ္မေျပာနဲ႔။
ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို အဲ့လိုႀကီး မေခၚနဲ႔။
ရွက္တယ္...."
"ရွက္တယ္...?? "
မသိနားမလည္သလိုပံုစံနဲ႔ ေမးခြန္းထုတ္လာေတာ့
လုဟန္ မတံု႔ျပန္တတ္။
