"ဆယ္ဟြန္းတစ္ေကာင္ ဒီအေရွ႕ လာမထိုင္ေတာ့ပါလား။"
ကားဆရာက လုဟန္သိမ်ားသိမလားဆိုတဲ့သေဘာနဲ႔
စကားစၿပီး ေမးလာေပမယ့္ လုဟန္ ျပန္မေျပာမိဘူး။
လုဟန္လည္း မသိဘူးေလ။
အကို ဘာလို႔ အေရွ႕ကို လာမထိုင္သလဲ ဆိုၿပီးေတာင္
လုဟန္မွာ အက်ိတ္အနယ္ေတြးေနရတယ္။
လုဟန္မွာေတာ့ အကိုမ်ား အနားလာထိုင္ရင္
ဘယ္လိုရင္ဆိုင္ရမလဲဆိုၿပီး ဖိန္းတိန္းပူရွိန္းခဲ့ရေပမယ့္
အကိုကေတာ့ လုဟန္အနားကို ေယာင္ျပီးေတာင္
မလာခဲ့ဘူး။
တကယ္ဆို မ်က္နွာခ်င္းမဆိုင္ခ်င္ရမယ့္သူက
လုဟန္မဟုတ္ဘူးလားဟင္။
လုဟန္ကသာ အေျဖေပးရမွာစိုးလို႔ ေျကာက္ေနရမွာ
မဟုတ္ဘူးလား။
အကို႔ဘက္ကေတာ့ ေရွာင္ခြင့္မရွိဘူးေလ။
အခုခ်ိန္မွာ လုဟန္ဆီက အေျဖရဖို႔
အကို အပတ္တကုပ္ႀကိဳးစားသင့္ေနတာကို။
// ၾကည့္က်ပ္မူေနာ္
ဟိုက မင့္ကို စိတ္ကုန္သြားမွျဖင့္ // တဲ့။
က်န္းက စေနာက္ၿပီးအဲ့လိုေျပာခဲ့တယ္။
အဲ့တုန္းကေတာ့ လုဟန္က အကိုဝယ္ေပးထားသမ်ွ
မုန္႔ေတြကို ႂကြားေနရလို႔ အဲ့စကားကို
ေလးေလးနက္နက္ နားမေထာင္ခဲ့။
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ယံုၾကည္မႈ လြန္ကဲမိေနတာမ်ားလား။
လုဟန္က အေျဖမေပးခ်င္လို႔ မေပးေသးရင္ေတာင္
အေျဖဆက္တိုက္ေတာင္းေနဖို႔က အကို႔တာဝန္ေလ။
အခုလို ေရွာင္သြားတာကေရာ ဘာလဲ။
စိတ္ကုန္သြားတာလား။
လုဟန္ အေတြးတို႔နဲ႔ ပူေလာင္ရပါတယ္။
ရင္ခုန္ၿပီး ကုန္ဆံုးခဲ့ရတဲ့ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ေတြဟာ
ဒီေန႔မွာေတာ့ မလွမပနဲ႔ အက်ည္းတန္ဆန္လွပါရဲ႕။
လုဟန္အေတြးမ်ားေနတုန္းပဲ
လက္ေခါက္မႈတ္သံ ျကားလိုက္ရၿပီး
ကားကလည္း လမ္းေဘးမွာ ထိုးရပ္ၿပီးသား။
"ဘာလို႔ရပ္လိုက္တာလဲဟင္။"
လုဟန္ ေဘးေတြကို လွည့္ပတ္ၾကည့္ၿပီး ေမးလိုက္ရတယ္၊
