CEVABI SENDE SAKLI

6.) ÖLÜM VE YAŞAM ARASINDAKİ ÇİZGİ.

❝Ölüm ve yaşam arasındaki çizgidesin Sara...❞ dediğinde. O, ölümüne sebep olacak uçurumun ucunda olduğundan bihaberdi.

ÖLÜM VE YAŞAM ARASINDAKİ ÇİZGİ.

꧁⸻꧂

"Onu kaybedemem!" Genç prens çıldırmışçasına eline geçen vazoyu boy aynasına doğru öfkeyle fırlattı. "O benim!" Öfkesi geçmek yerine daha çok artıyordu. Odanın içerisinde, bacaklarını ayak üstüne atan yardımcısı, genç adamın delirmiş hâline karşı sırıtı. Elini önemsiz bir şeyden bahsediyormuşcasına salladı. "Sana demiştim, onu elde etmenin yolunun mücevherlerle ya da değerli taçlarla olmayacağını söylemiştim."

Yudumladığı içeceğini dudaklarından ayırdı. Sözlerinin prensin öfkesini artıracağını bilerek konuşmaya devam etti. "O çok farklı bir kadın..." Gerçektende görüp görebileceği tüm kadınlardan çok farklıydı. "Abinin ona olan bakışlarını görmemek için kör olman gerekiyor."

Prens sinirle duvara yumruklarını savurdu. "Onu ilk ben gördüm, ben! O benim eşim olmaya layık, o aptal herifin değil!"

Yardımcısı ayaklanarak tam karşısında durdu. "Onu sen ilk kez görmüş olabilirsin ama onun kalbine girmeyi başaran kişinin de abinin olduğunu inkar edemezsin." Prens Henry dişlerini öyle bir sıktı ki, dişlerinin gıcırtısı çok uzak mesafeden bile duyuluyordu.

Yardımcısının omzunu sertçe sıktı. "Bunu kabullenemem Perton." Aklına giren planı anlatmak için dudaklarını araladı. "Bugün o kutlama olmayacak, bir planım var. Beni iyi dinle," dediğinde yardımcısı duyacakları için içten içe ürpermişti. Çünkü ne kadar prensin karşısında rahat davransa da ondan deli gibi korkuyordu. Gözleriyle bizzat görmüştü. Prensin yeri geldiğinde nasıl bir zalime dönüştüğünü anbean şahit olmuştu.

Yaptıkları plan bir kadını sevdiğinden koparmıştı.

O gece bir adam, sevdiğinin yokluğuyla delirmişti.

Ve o gece bir başka adam, kazandığını sanarak kaybetmişti.

***

Umut mudur insana her şeyi yapacağına dair güç veren yoksa inanç mıdır insanı dimdik ayakta tutan yegane güç? Eğer umudum, inancıma dokunur ve siyaha karışan ruhumu kötülükten uzaklaştırıp saf beyazlığa çıkarırsa, işte o zaman sorumun bir cevabı olurdu. Yaşadıklarım beni iki yana savurup dururken eskisi kadar direnmekte güçlük çekiyordum. Çünkü ne zaman ayağa kalksam hep önüme çıkan engellere takılıp, boğuşmak zorunda kalıyordum.

Ben miydim engeleri aşamayan yoksa engeler mi bana fırsat sunmayan?

Kalbimin atışları kulaklarımda ugulduyordu. Ellerimin arasındaki telefon Ashley'nin aramamı yanıtlamasıyla az kalsın parmaklarımdan kayıp yere düşecekti. "Alo Ashley!" Sesimdeki korku hat safhaya ulaşmıştı.

" ..... "

Karşı taraftan uzun süre ses gelmeyince boğazıma yumru gibi oluşan yutkunmayı geçirememiştim. "Beni duyabiliyor musun?" dedim beni bekleyen bilinmezliğe karşı yenilirken.

Kimse sesimi duymamıştı.

" ..... "

Duyduğum art arda dıt dıt sesiyle hayal kırıklığına uğradım. Bu neydi şimdi?
Stresten tırnaklarımı kemirirken bir açıklama yapmamı bekleyen yüzlere karşı suskunluğumu korudum. Neyle karşı karşıya kaldığımı ben bile bilemezken nasıl bir açıklamada bulunabilirim ki? Üçüncü ve dördüncü aramalarımda koca bir sessizlikle karşılandığında kollarım çaresizce iki yanıma düştü.