Love Trap

Chapter Eighteen

Erin Young's Point Of View

Ito na.. Masakit man pero kailangan. Hindi na ako bata para babawan ang isip.. Sa totoo lang hindi ko pa alam ang sasabihin ko. Kung saan ko sisimulan, kung saan hahantong, at kung makakaya ko bang sabihin sakanya.. Tama na muna.. Ayoko munang mag isip bahala na mamaya..

Nakapag pa book na ako ng flight papunta sa Italy.. Doon ako mag sisimula ulit.. Hahanapin ko ang sarili ko.

Nag lalagay na ako ngayon ng mga damit sa baggage ko.. Naiiyak ako pero kailangan ko tong gawin. Sa Friday na kasi yung flight ko at Wednesday na ngayon.. Naramdaman ko nalang ang luha na lumalandas sa aking pisngi.. God, I should do this.. I have to.

Maya-maya ay may kumatok sa pinto.. I know who's out there.. Shit! Hindi ko pa sya nakakaharap umiiyak na ko! Shit ka naman Erin! Panindigan mo yan..

"Mosh? Can I come in?" Sabi ni Ivan.. Shit! Oh Shit!

"Sure. M-mosh.." Mahinang sabi ko.. Pinunasan ko kaagad ang luha ko.. Ayokong mag umpisa ang usapan namin ng may luha ako sa mga mata.

Pumasok na sya. Hindi ko naman sya pinansin at ipinag patuloy ko lang ang pag lalagay ng gamit sa maleta..

"What's this, Erin? San ka pupunta?" Naramdaman ko ang pagka bahala sa boses nya. Napapikit ako..

"I'm leaving." Maikling sabi ko.. Hindi ko kaya mag paliwanag sakanya. Ano ba tong isip ko? Hindi ko makita ang reaksyon nya dahil nakatalikod ako sakanya..

"A-alright, for how many days?" Halatang alam nya naman ang ibig kong sabihin pero bakit ganun..

"Hindi ko alam. M-maybe years.." Mahinang sabi ko.. Parang natutuyo ang lalamunan ko. Parang ayoko nang magsalita.

"You don't mean that, do you?" Paninigurado pa nya.. I can hear his voice shaking.. Trembling.. Pumunta sya sa harap ko at umupo sa tabi ko.. I can't look at him.. I'm scared.. I'm scared because I can't stand to meet his eyes.. Pinunasan nya ang pisngi kong may luha. Pero sa halip na mawala Ito at saka naman ako umiyak ng umiyak..

"I mean it." Nanginginig na ako sa kakaiyak. Pati ang mga daliri nyang pinupunasan ang mga luha ko..

"Bakit? I-Imean,      kababalik mo palang.. Please naman Erin.." Hinarap nya ako sa kanya at tinitigan ako sa mga mata. Fuck! I can read it.. Begging for me, asking me not to do this.

"I have to. G-gusto kong.. Hanapin ang sarili ko." Nangungusap ang mga tinging ibinigay ko sakanya. Nabigla ako kasi tumayo sya.. At heto na yung pagkakataoon para maiiwas ko ang tingin ko sakanya. I just can't look at him.. Damn it!

"Bakit? Hindi ka ba sigurado sakin, Erin?" Halo halo ang naramdaman ko sa sinabi nya. What? Yun ba ang iniisip nya? Sobra ko syang mahal kaya siguradong sya lang talaga..

"Anong tanong yan? Syempre ikaw lang."

"Kung ganon, bakit aalis ka? Kung sigurado ka sakin, hindi mo gagawin to." Naramdaman kong medyo may halong galit na ang pag sasalita nya.

"Kung talagang mahal mo ako, maiintindihan mo ako.." Sabi ko nalang. Wala na akong masabi. Ayoko ng magsalita pa. Ayoko ng ganito.

"Yun na nga eh! It's always been you! Wala na kong ginawa kundi ang intindihin ang mga desisyon mo. Mag desisyon ka naman ng patas, Erin! Hindi lang ikaw ang marunong masaktan." Ouch. Ngayon lang sya nag salita ng ganito sakin. At wala na akong ginawa kundi ang umiyak. I have to do this. Kahit hindi ko ito gusto, I have to do it.

"Intindihin mo ako Ivan.. G-gusto ko lang naman mahanap ang sarili ko eh. Masyado ng masakit ang lahat."

"At hindi ka masasaktan sa pagtakas mo?! Come on. Lagi ka nalang tumatakas. Bakit hindi ka lumaban? Nandito pa naman ako eh. Kasama mo ako, Erin. We can work on this together.." Hinawakan nya ang kamay ko at tumingin nanaman sakin. Ayan nanaman ang mala anghel nyang mukha. Hindi ko kaya na puro nalang sya problema dahil sakin.

"Yun na nga yon, Ivan! Kailangan kong umalis! Dahil ayokong nakasandal nalag ako sayo palagi! Hayaan mo naman akong tumayo mag-isa! Hayaan mong maging sapat ako para sayo! Kasi mahal kita! Hindi kita iniiwan sa mga desisyon ko, Ivan! Handa kong baguhin lahat para sayo..

Pero wala pa akong napapatunayan! Naka asa parin ako sayo! Sobra sobra ka sakin, Ivan at napakakulang ko para sayo! At para sakin, hindi ko yon magagawa kung hindi ako aalis sa tabi mo.."

Paos na sabi ko na magkahalong sakit, lungkot, at galit sa tinig. Iyak na ko ng iyak. Humahagulgol na ako. Pinuntahan nya ako at umupo sa tabi ko. Niyakap nya ako at pinagaan ang loob ko. Natinag naman ako sa mga sinabi nyang:

"Makinig kang mabuti at wag na wag mo tong kakalimutan.. You're enough for me, Erin.. Kahit kelan hindi ka naging kulang. Kaya nga nandito ako para punan at tanggapin ang mga pagkukulang mo. Minahal kita dahil ikaw yan. Ayokong baguhin mo ang  sarili mo para sakin..
Tanggap kita, lubos pa.. Sobra sobra ka sa hiningi ko sa Diyos. Mahal na mahal kita, Erin. Kahit kailan wag mong iisipin na mahina ka, dahil ikaw ang nagpapalakas sa akin eh. You  are  my life, Erin. Wala naman akong balak na iwan ka kaya ayos lang sakin ang kahit  na anong gusto mong gawin ko. I love you so much, Erin..

.. Sa tatlong taon na nawala ka, araw araw, gabi gabi nasa isip kita.. Iniisip ko ang future natin. Ang memories natin. Minamahal kita ng paulit-ulit. Ikaw ang lahat para sakin, Erin.. Please.."

Naiyak sya sa gitna ng mga sinabi nya.. I love him so much. I can't see him like this. Nagulat ako ng lumuhod sya sa harap ko para mag makaawa..
Oh God!
Oh my God!? Bakit humantong dito?

Hinawakan nya ang kamay ko.. Umiiyak syang tumingin sa mga mata ko.. Nakaka panglambot..

"Parang awa mo na, Erin.. Wag mo akong iwan.. Please? Just listen to me this time. I'm begging you. We don't have to end up this way, I can't lose you again, Erin. Please listen to me this time. Please stay, Erin, kahit ngayon lang, Ako naman.."