De Vervloekte Troon en de Familie zonder Glorie

Hoofdstuk 7: Het Ongeluk

'Ik rijd hier op een landweg. Op weg naar de toekomstige vrouw van deze man naast mij op de bok.' zong Ivo. Hij tokkelde vrolijk op zijn luid en schreef af en toe wat op een stuk perkament. 'Hmm, dat klinkt goed, maar wat moet ik daarna zingen?' mompelde hij bedachtzaam. 'Ivo, vous ne pouvez pas chanter une chanson existante? Kan je niet een bestaand liedje zingen? Een middeleeuwse ballade? Of iets over ridders? Dat klinkt veel spannender dan dit en niet jouw versie van mijn vaders verhaaltje!'  zei een stem met een Frans accent naast Ivo. Ivo schrok op uit zijn mompelingen. 'Sorry heer. Ik zal stil zijn.' excuseerde hij zich. Hij ademde diep in en begon toen een droevige ballade te zingen. De 'heer' naast hem neuriede mee op de maat van de muziek. Zijn rode haar wapperde vrolijk mee. De eend van Ivo zat achter in de wagen en kwaakte hard door hun gezang heen. Toen Ivo gestopt was, neuriede de heer nog even door. Ivo glimlachte en nam de eend achter hem op zijn schoot. Hij kwaakte verontwaardigd, omdat hij werd opgepakt. 'Rustig maar Iko.' mompelde Ivo. Hij aaide de eend over zijn ruwe veren en staarde over de weg. Plotseling zag hij iets bewegen uit zijn rechterooghoek. 'Heer? Ziet u wat ik zie?' vroeg Ivo. Er bewoog wat in de struiken. Ivo hielt de pony die de kar trekte waar Ivo en zijn heer opzaten, halt. ''Ik heb geen zin om dat spelletje te spelen.' zei zijn heer geïrriteerd. Maar Ivo luisterde niet. 'Heer, er zit iemand in de struiken! Kijk!' riep hij opgewonden. Ivo sprong van de bok, met zijn eend Iko in zijn handen en liep voorzichtig richting de struiken. 'Wie is daar?' vroeg hij tegen niemand in het bijzonder. 'Niemand!' riep een stem uit de struiken. Ivo keek verrast van de struiken naar zijn heer. 'Eh..Laat jezelf zien!' riep hij. Degene die zich in de struiken had verstopt kwam er met tegenzin uit. Het was een kleine man met zwarte haren en hij droeg een schild op zijn rug. Hij zag er nogal armoedig uit, maar toch zag Ivo onder het schild wat de man droeg een buidel die uitpuilde van de kostbaarheden. Dit, wist Ivo, was een rover, een bandiet. En deze man probeerde zijn kostbaarheden te verbergen onder zijn schild. 'Wat deed jij nou in de struiken?' vroeg Ivo. 'Hé! Ik stel de vragen hier!' riep de man en hij wees dramatisch op Ivo. 'Ik ben Adam de verschrikkelijke struikrover! Maar de meeste noemen me Adam de Mier.' stelde hij zichzelf voor. Ivo trok zijn wenkbrauwen op. 'Waarom "Mier"?' vroeg hij geïnteresseerd. Adam haalde zijn schouders op. 'Ik heb net als een mier een schild op mijn rug en ik trek mieren aan. Ik houd gewoon ongelooflijk veel van honing weet je. En ik weet dat mijn dokter zei dat ik minder honing moet eten, maar-' Ivo onderbrak hem enthousiast. 'Wauw! Trek jij mieren aan met honing? Dit moet ik opschrijven. Ik kan hier een liedje van maken!' riep hij. Adam's ogen sperde zich wijd open. 'Jeetje! Schrijf jij liedjes? Wat cool! Ik kan je wel nog meer leuke dingen vertellen! Dan kan jij daar weer liedjes van maken!' stelde hij voor. Ivo sprong opgewonden op en neer. 'Ja! Dat is een goed plan! Ik wordt dan sing en songwriter en jij wordt mijn inspiratiebron.' zei Ivo. Plots hoorde ze gekuch achter zich. 'Ahem..Ik wil jullie onderonsje niet onderbreken, maar Ivo jij moet me helpen deze kar vol met wortels te vervoeren naar Molly. Je kan deze rover niet zomaar meenemen.' mompelde de heer van Ivo. Ivo boog. 'Met alle excuses heer, maar kan hij niet mee? We hebben genoeg plaats in de kar.' zei Ivo. Zijn heer keek hem verschrikt aan. 'Maar Ivo toch! Dit is het huwelijksgeschenk voor Molly! Deze kar vol wortels wil ik niet in handen laten komen van deze struikrover! Zoals hij zelf al zei: hij trekt mieren aan! Wat als de mieren ons overvallen?' riep hij uit. Ivo dacht na. 'Ik kan ze platstampen en anders eet mijn eend ze op?' zei hij vragend. Adam keek hem geschokt aan. 'Hé! Dat zijn mijn vrienden hoor! Maar geen zorgen, ik ben een rover die aast op kostbaarheden, niet op wortels. Ik zal je wortels met geen vinger aanraken.' zei hij geruststellend. 'En als andere rovers jullie willen overvallen kan ik jullie beschermen! Ik ben niet handig met een zwaard, lans, speer, pijl en boog, en al die andere dingen. Maar ik heb een scherpe dolk en mijn vrienden de mieren! Het komt heus wel goed.' voegde hij eraan toe. Ivo knikte en legde een hand op de schouder van Adam. 'Ik geloof in je.' zei hij ernstig. Adam grinnikte. 'Oké, geregeld. Waar mag ik gaan zitten?' vroeg hij aan Ivo. 'Dat moet mijnheer de Saussure maar bepalen. Ik zit in ieder geval voorop op de bok.' zei hij en hij ging weer op zijn plaats zitten. (Heer) De Saussure keek Ivo boos aan. 'Ik heb nog niet eens ingestemd dat hij mee mocht! Ik wordt gek van jou, en met hem erbij zit ik opgescheept met twéé gestoorde knakkers!' riep de Saussure. Ivo zuchtte en sprong weer van de bok af. 'We zijn met drie maar goed. Iko is ook iemand hoor.' zei Ivo en zijn eend kwaakte instemmend. 'Maar wat stelt u dan voor?' vroeg Ivo. 'Dat jullie samen het maar uitzoeken met jullie gezang en gedoe. Ik moet mijn wortels naar mijn geliefde brengen! Tot ziens!' riep hij dramatisch en hij reedt zonder nog iets te zeggen vlak langs hun neus voorbij. Hobbelend verdween hij uit zicht. Adam keek Ivo blij aan. 'Nou! Nu kunnen we een carrière tegemoet gaan!' zei hij vrolijk. Ivo knikte somber. 'Wat is er? Ben je niet blij dat je nu vrij bent? Dat je nu opgescheept bent met mij? Ik ben heel leuk hoor.' zei Adam grijnzend. 'Nee..Ik vind het alleen jammer dat heer Guy me in de steek heeft gelaten. Hij was goed publiek en gaf me soms wat geld wat hij had ge-innt.' legde hij uit. Adam knikte bedachtzaam. 'Als je samen met mij in de struiken wacht heb ik over een paar uur als ik geluk heb geld. Laten we hopen dat er iemand langs komt waarvan ik dat geld kan stelen!' riep hij en hij trok Ivo mee de struiken in. 'Nee laat maar Adam, dat is heel aardig van je, maar laat maar. Ik speel wel een van mijn liedjes, dan kunnen we ook wat geld verdienen. Kom mee, we gaan naar de stad Dorsan, dat is hier vlakbij. Daar zijn veel mensen die ons gezang kan horen!' riep Ivo en hij sloeg een arm om Adam heen en begon vrolijk een liedje te zingen, tokkelend op zijn gitaar. Adam liet zich gewillig meeslepen.