De Vervloekte Troon en de Familie zonder Glorie

Hoofdstuk 12: De Oude Bekende

Adam en Ivo zaten aan tafel te kaarten. Op de achterkant van de kaarten stond het wapen van de Winchester familie. De kaarten waren speciaal gemaakt voor Henry. Maar Henry had ze aan Steve gegeven en Steve had ze aan Ivo gegeven. Er gebeurde niet veel in het land, het volk was rustig, dus ze hadden niet veel te doen. Het grote kasteel waar Henry had gewoond was bijna helemaal leeg. Er liepen alleen een paar ridders rond en een dienstmeisje. Henry verwachtte niet dat het kasteel aangevallen zou worden dus was de beveiliging slecht. Er werd op de deur geklopt. 'Binnen.' zei Ivo. Hij was zijn Franse accent nog niet kwijtgeraakt. Adam was zo gefocust op het spel dat hij het geklop niet had gehoord. Het dienstmeisje kwam gespannen de kamer binnen. 'Heren, er staan een aantal ridders voor de deur.' Ivo keek Adam vragend aan, maar Adam wist niet wie de ridders konden zijn. Misschien Henry of Robert? dacht hij. 'Wie zijn het?' Het dienstmeisje haalde angstig haar schouders op. 'Ze willen u dringend spreken.' Ivo stond op en Adam volgde zijn voorbeeld. Samen liepen ze achter het meisje aan naar de grote kasteelpoort. Bij de poort stond één van de weinigen wachters te praten met een rijk uitziende legeraanvoerder. De legeraanvoerder kreeg Adam, Ivo en het dienstmeisje in zicht en wendde zich naar hun. 'Hallo heren.' zei de man iets te vrolijk. Adam herkende de man meteen, het was Robby. Adam had Robby een keer achter hem aan gehad toen hij nog roofde. Robby was een vriend van koning Jim en werkte als legeraanvoerder. Adam vertelde dit aan Ivo, die met grote ogen naar Robby stond te kijken. Toen hij het hoorde keek hij Adam verrast aan. 'Komt hij ons oppakken?' fluisterde hij angstig. Hij fluisterde net iets te hard en Robby kon hem horen. Robby keek verrast op. Zijn dunne zwarte haar zat in een staartje. Hij had grijze ogen en een groot voorhoofd, hij was absoluut niet knap. 'Dus jij bent de fransman.' zei hij met een glimlachje. Hij stak zijn hand uit en Ivo schudde hem. 'Wat kom je doen?' vroeg Adam, die het zaakje niet vertrouwde. 'Ik kom jullie vragen het kasteel te verlaten.' Robby keek hun ineens serieus aan. Ivo en Adam keken hem verbaasd aan. Het duurde even voor ze begrepen wat er gebeurde, maar na een korte stilte kreeg Adam zijn stem weer terug. 'En waarom dan?' vroeg hij brutaal. 'Nou, jij bent een rover en je hebt dit kasteel bezet.' zei Robby achteloos. Adam wilde zich al over geven, maar ineens bedacht Ivo zich iets. 'Jij hebt hier helemaal geen macht meer.' Robby friemelde aan de stof van zijn gele uniform dat veel te groot was. 'Weet ik. Ik wilde gewoon kijken hoe dom jullie waren.' Adams mond viel open. Hij was nog nooit zo beledigd. Ivo, die nog steeds de kaarten van het spel in zijn handen had, snapte er niks meer van. 'Wat kom je dan doen?' Robby gooide zijn groene mantel, die vreselijk vloekte met zijn gele pak, over zijn schouder en wenkte een jongeman. Een lange jongen met stijl bruin haar en een stoppelbaardje stapte naar voren. Robby lachte gemeen. Adam en Ivo konden het gezicht van de jongen niet zien omdat de kap van zijn mantel er overheen hing. Robby keek teleurgesteld naar de reacties van Adam en Ivo. 'Merken jullie het dan niet!' riep hij boos. 'Jullie zijn verraden.' Ivo en Adam keken elkaar niet begrijpend aan. 'Door wie?' vroeg Adam niet-begrijpend. Robby zuchtte. 'Door-' hij stopte zijn zin toen hij doorhad dat de jongeman de mantelkap nog op had. Hij trok de donkere mantel agressief van zijn hoofd. Ivo en Adam keken allebei gechoqueerd naar de man onder de mantel. Het was Dave.
Ivo liet de speelkaarten vallen. 'Waarom?' zei Ivo zacht. Adam volgde de conversatie niet. Zijn gedachten gingen razendsnel. Waarom had Dave hen verraden? Wat ging er nu gebeuren? Sinds wanneer was koning Jim tegen hen? Robby keek van het woedende gezicht van Ivo naar het boze gezicht van Adam. 'Dus ga je spullen halen en verlaat het kasteel.' 'Nooit!' riep Ivo. 'Jawel.' riep Robby terug. 'In de naam van koning Jim, verlaat het kasteel.' zei hij op dringende toon. 'Dit kasteel is niet meer van Jim, het is van Henry.' Robby zuchtte. 'Dat klopt, maar we komen het terug veroveren. Ik hoorde namelijk dat jullie zo ongeveer de enige zijn die hier wonen.' zei hij ondeugend. Adam was nog steeds aan het denken. Het kwam niet binnen dat Robby het kasteel kwam bestormen. 'Als jullie niet meewerken, heb ik ook nog een legertje om jullie te helpen hoor.' Hij wees naar de soldaten achter hem. Ivo balde zijn vuist. Hij wilde Dave slaan, hij wilde deze Robby slaan en hij wilde Jim slaan. Hij kende geen van deze mensen, alleen Dave. En ineens stonden ze voor het kasteel om het over te nemen. Adam zag het en probeerde hem te kalmeren. 'Als je ze slaat, maak je het alleen maar erger.' probeerde hij zijn vriend gerust te stellen. 'Laten we gewoon onze spullen pakken en verder gaan met ons leven.'Terwijl hij dat zei, kwam de eend van Ivo aanwaggelen. 'Pak die eend van je en we gaan.' zei hij wijzend naar Iko de eend. Ivo keek hem recht in de ogen aan en schudde zijn hoofd. Toen, voor Adam het kon beseffen, sloeg Ivo Robby. Robby greep naar zijn neus, die hevig bloedde en eruit zag alsof hij was gebroken. Dave trok zijn zwaard, maar de eend van Iko viel hem aan. Hij begon hem te pikken waardoor Dave achterover viel. Ivo ging verder met het slaan van Robby. De ridders achter hem stonden versteld te kijken en durfden niet in te grijpen. Adam stond aan de grond genageld en keek naar het tafereel. Dave was druk in gevecht met de eend en Robby kreeg klappen van de Franse minstreel Ivo. Adam wilde net in beweging komen toen Robby zijn armen om de keel van Ivo wrong. Ivo stopte met slaan en probeerde adem te halen. Iko wilde Robby aanvallen, maar Dave greep hem bij zijn veren en hield hem stevig vast. Adam rende naar Robby toe en probeerde zijn greep om Ivo te verslappen, maar zonder succes. Dave sloeg Adam in zijn gezicht waardoor alles om hem heen draaide. Ivo hapte naar adem, zijn gezicht liep rood aan. 'Dat krijg je als je niet luistert kleine Fransman.' zei Robby vol haat. Hij greep Ivo's keel nog strakker beet. Ivo liep langzaam paars aan. Dave hield Adam vast zodat hij niks kon doen. Adam kan alleen maar toe kijken. Ivo verslapte in de armen van Robby, die hem gevoelloos op de grond liet vallen. Hij veegde zijn handen schoon en liep naar de speelkaarten die Ivo had laten vallen. Hij draaiden de prachtig geïllustreerde om.  Ivo had een schoppen aas en twee koningen. Op de aas stond een prachtig schilderij van een kasteel. De koningen waren twee prachtige tekeningen. Beide koningen op de kaarten hadden bruin haar. Eentje had korte krullen de andere had steiler bruin haar dat om zijn hoor krulde. De koningen hadden veel weg van Jim en Henry. Robby pakte de kaarten en stopte ze in zijn zak. Adam keek naar het lichaam van Ivo. Hij bewoog niet meer. Dave zag hem kijken naar het lichaam van Ivo. 'Die is dood vriend.' zei hij koeltjes en hij liet Adam los. Adam rende meteen naar het lichaam van zijn vriend. Hij had Ivo pas een  jaar geleden ontmoet, maar beschouwde hem als zijn beste vriend. Iko vloog naar Robby toe en prikte hem in zijn voorhoofd. Robby schreeuwde. Zijn gezicht zat onder het bloed, eerst de bloedneus en nu ook zijn voorhoofd. Toen vloog de eend naar het lichaam van zijn baasje. Zijn baasje die al heel zijn leven zijn baasje was geweest, de Franse minstreel. Even bleef de eend zitten en toen vloog hij weg. Adam keek de vogel na. Hij vloog weg van het kasteel richting de horizon. Adam bleef kijken tot hij de eend niet meer kon zien. Robby veegde vloekend het bloed van zijn gezicht af. 'Dat wordt een litteken, meneer.' zei Dave met een klein glimlachje. 'Stoer verhaal.' vulde hij aan. Robby keek woedend op. 'Jij brutale klootzak. Houd je mond of ik doe hetzelfde met jou als met die fransman.' Hij wees op het lijk van Ivo. Dave verontschuldigde zich en deinsde achteruit. 'Meneer de rover, ik zeg het nog één keer; vertrek.' Adam tilde het lichaam van Ivo in zijn armen en stond op. Hij knikte met tranen in zijn ogen. Hij kon niks beginnen tegen Robby, Dave en hun legertje. Hij was maar alleen, hij zou het nooit overleven. Met Ivo in zijn armen liep hij naar zijn paard dat nog buiten stond. Het pikzwarte paard hoefde de stallen niet in, want hij zou altijd bij Adam blijven en nooit weggaan zonder hem. Adam ging op het paard zitten en reed langzaam weg van het kasteel met Ivo nog in zijn armen. Mensen zouden denken dat hij een moord had gepleegd, maar dat kon hem niet schelen. Hij zat onder het vuil en bloed. Hij wist niet waar hij heen moest. Hij besloot Ivo te begraven en dan weer terug naar rover zijn. Zo kon hij doen alsof het nooit gebeurd was. Zo kon hij dit alles vergeten.

Adam reed een groot grasveld op. Het was net lente dus het stond er vol met wilde bloemen. Dit was de plek besloot hij. Hij stapte van het paard af en pakte het lichaam van Ivo. Hij begon een kuil te graven en toen die af was legde hij het lichaam van Ivo erin. Even bleef hij zo zitten. Toen maakte hij het graf dicht. 'Au revoir, mon ami.' zei hij zachtjes. Hij kon absoluut geen Frans, maar deze woordjes had hij geleerd van Ivo en zou hij nooit vergeten.

Jim knikte tevreden toen hij het verhaal van Robby hoorde. Het plan ging geweldig, hij zou heersen over de wereld. Hij was terug in zijn oude kasteel, het was makkelijk geweest het kasteel van Dorsan terug te krijgen. Er was amper iemand in het kasteel geweest. Hij was al jaren hier mee bezig. Al sinds de dood van de jonge Sven, de broer van Henry en Robert. Toen Williams dood en nu zijn Henry en Robert, dacht hij. Het plan liep geweldig. Het volk van Dorsan was woedend toen ze te horen kregen dat een rover en een fransman hun rijk bestuurden. Hierdoor hadden veel mannen zich aangemeld bij Jims leger dat nu nog groter was. Nu hij zijn kasteel in Dorsan terug had, kon hij hier plannen maken. Goede plannen. Hij gaf het bevel aan een aantal van zijn raadsheren om dit kasteel te beschermen. Beter dan Henry dat deed. Hij wilde nu meteen door naar Raina, Williams oude land. Dat namelijk het machtigste land is en het is er een chaos omdat William nog niet zo lang geleden dood is gegaan bij een "jachtongeluk".
Jim was 27 en al sinds zijn 17e bezig met dit plan. Hij had de opdracht gegeven Sven te vermoorden. Sven was de oudste broer van de Winchesters. Hij was toen 17, net zo oud als Jim. De dood van Sven leek echter op een ongeluk. Jim had Ray, een goede vriend van hem, de opdracht gegeven de Winchesters te vermoorden. Ray had zich aangemeld als keukenhulp en kreeg de leiding over het eten van Sven. Jim en Ray hadden niet meer geluk kunnen hebben, want Sven was de oudste zoon. Hij zou dus de troonopvolger zijn. Sven was een sterke en brute jongen geweest en dus veel moeilijker om te verslaan. William verving hem, maar Jim wist dat Willam van de jacht hield. Toen Ray de kans kreeg zich aan te melden in het leger van Rufus' tegenstander deed hij dat en het lukte hem Rufus te vermoorden. Jim en Ray maakte een nieuw plan. Ze zouden William vermoorden tijdens de jacht. Ray was alleen niet voorzichtig geweest en vermoord door Henry. Door deze daad had Jim nog meer haatgevoelens voor de Winchesters. Hij zou Robert, Henry en alles en iedereen waar ze van hielden verwoesten. Hij wilde wraak. Toen Jim jong was had Rufus, de vader van Robert, William, Henry en Sven, hem voor schut gezet. Jim was toen pas 16. Hij was net koning omdat zijn vader was overleden aan een ziekte. Rufus had hem verteld dat zijn zoons veel sterker waren dan hij. Dat zelfs de kleine Henry, die toen 10 was, sterker was dan hij. Dat de Winchesters de machtigste familie waren. Dorsan was maar een flut gebied met een jonge koning met schattige krulletjes. Toen Jim dat had gelezen wilde hij wraak. Hij was nog nooit zo beledigd. De Winchesters moesten weg. Hij zou ze eens laten zien hoe machtig de "jonge koning met de schattige krulletjes" kon zijn. De Winchesters zouden hopen dat ze nooit geboren waren.