De Vervloekte Troon en de Familie zonder Glorie

Hoofdstuk 8: De Schout

Adam en Ivo zaten al een uur te wachten in de sneeuw. Ivo hield Elbert Jimmy Daan de eend stevig tegen hem aan. De eend was zijn beste vriend en hij kende hem al sinds hij klein was. Ivo kon alleen de naam Elbert JImmy Daan niet onthouden toen hij klein was en noemde hem daarom altijd Iko. Ivo voelde dat Iko het koud had en klemde hem onder zijn arm. Adam zat naast hem gezichtjes te maken in de sneeuw. Ze wachtten op een koets van koning Henry. In de koets zat een rijke edelman, die op weg was naar het kasteel nu Henry weg was. 'Adam ik heb het koud.' zei Ivo na een tijdje. 'Zullen we terug gaan naar de hut.' Ivo en Adam hadden een verlaten huis gevonden, waar ze nu hun huis van hadden gemaakt. Ze wilden namelijk nog een tijdje blijven in Dorsan, het was er rustig en niemand was echt naar hen op zoek. Ze hadden al een ervaring met ene Steve. Ze hadden hem gezien in het begin van de winter een paar weken geleden, maar waren heel hard weggerend. 'We wachten nog heel even oke.' zei Adam bibberend. Ze hadden zichzelf in hun mantels gewikkeld maar het was nog steeds koud. Iko kwaakte, waardoor Ivo geïnspireerd raakte en begon te zingen. 'Adam is de gevaarlijkste struikrover, niemand durft zijn naam te noemen. Handen omhoog of schiet. Je geld of je leven.' Adam keek op. 'Dat klinkt best leuk daar moet je aan werken als we weer terug zijn. Terwijl Ivo verder zong over het leven van een rover en Adam zat te dansen. Reed er een koets voorbij. In de koets zat een grote zak geld en vele juwelen. Op de bok zat Tommy en achterin naast het goud zaten Dave en Eric. Voor de koets reed Steve op een paard. Tommy praatte tegen Eric en Dave terwijl Steve om zich heen keek. 'Jongens.' fluisterde Steve na een tijdje. Tommy, Eric en Dave stopten met praatten en keken geïrriteerd naar Steve. Sinds Tommy hen had verteld over Kim en Steve hadden ook Eric en Dave een hekel gekregen aan Steve. Ze bleven stil en luisterde naar het geluid dat Steve hoorde. 'Je geld of je leven.' klonk het zingend uit een struik niet ver weg. 'Ik weet niet of we worden overvallen of dat er kinderen aan het spelen zijn.' zei Dave. Hij stapte uit de koets en keek om zich heen. 'We moeten het zekere voor het onzekere nemen.' zei Tommy. Hij wenkte Dave, die weer terug in de wagen ging zitten. 'Steve, als jij nou hier blijft en de struikrovers of kinderen gaat zoeken, gaan wij weg.' zei Tommy met een gemeen lachje op zijn gezicht. Steve keek hem verbaasd aan. 'Voor de zekerheid.' vulde Eric aan. Steve knikte en Tommy gaf de paarden de sporen. Terwijl ze weg reden hoorde Steve de 3 jonge mannen hard lachen. De wielen van de wagen knisperden in de sneeuw en de lach van de 3 werd steeds zachter naarmate ze verder wegreden. Steve snapte niet wat er zo grappig was en stapte van zijn paard. Hij hield het zwarte paard vast bij de teugels en liep zachtjes naar de struik waar het gezang vandaan kwam. 'Hallo?' vroeg hij onzeker. Het gezang stopte abrupt en Steve hoorde een eend. Hij schrok en zette een stap naar achter. Een man met kort donkerblond haar en een eend onder zijn arm stond op. Iets dat normale mensen erg abnormaal zouden vinden, maar Steve maakte het niet uit. 'Uhm, hallo?' zei Ivo terug. 'Was jij de persoon die aan het zingen was?' vroeg Steve. Ivo knikte. 'Je kan mooi zingen.' Ivo glimlachte. 'Dankje.' Steve zag nu pas dat Ivo een eend vast had. 'Heb jij een eend?' Ivo knikte en wees naar Iko die ongemakkelijk onder zijn arm heen en weer bewoog. 'Ja, hij heet Elbert Jimmy Daan.' 'Dat zijn veel namen voor een eend.' zei Steve. 'Klopt daarom noem ik hem Iko.' legde Ivo uit. Er klonk geritsel uit een struik en er viel wat sneeuw van de bladeren. 'Met wie praat je?' Adam stond op en keek met wie Ivo praatte. Toen hij doorhad dat het Steve was draaide hij zich om en nam de benen. 'Waar gaat je vriend naar toe?' vroeg Steve verward. 'Geen idee.' Ivo draaide zich om naar de kant waar Adam naar toe was gerend. Hij zag de zwarte mantel van Adam wapperen tussen de witte bomen. 'Waar ga je heen? Kom terug!' schreeuwde hij naar Adam. 'Ik doe niks!' riep Steve. Adam stopte met rennen, draaide zich om en rende terug naar Steve en Ivo. Door het sneeuwbed dat een minuut geleden nog prachtig glad en wit was, iep nu een spoor van voetstappen. 'Nou heren aangezien jullie geen gevaar zijn, moet ik maar eens achter mijn koets aan.' zei Steve. Adam keek hem verbaasd aan. Steve liep richting zijn paard, maar draaide zich toen om. 'Kennen jullie toevallig een Adam de mier?' Adam en Ivo keken elkaar aan. 'Ik ben Adam.' zei Adam langzaam. 'Oh.' Steve bleef even staan en dacht na. Wat moest hij nu doen? Hij besloot om Adam op te pakken, want dat was nu zijn baan. Hij liep terug naar Adam. Zijn voeten knisperden in de sneeuw en zijn adem maakte wolkjes in de lucht. Hij had nog nooit eerder een rover opgepakt en wist ook niet goed wat hij nu moest doen. Moest hij Ivo ook oppakken? En wat ging hij doen met de eend? 'Adam, ik ga je oppakken.' zei hij onzeker. Hij trok zijn zwaard en wees met de punt naar Adam. Adam liep geschrokken achteruit. Ik ga wel mee.' zei Adam met tegenzin. Hij zag in dat vluchten geen zin had. Ivo keek hem waarschuwend aan. 'Slecht idee.' fluisterde hij. Adam haalde zijn schouders op. 'Ik heb niet echt een keuze, denk ik.' fluisterde hij terug. 'Ik ga ook wel mee.' zei Ivo. 'Gezellig.' zei Steve. Ivo zette zijn eend op de grond en pakte zijn luid uit de struik. Steve sprong op zijn paard en zei dat Adam en Ivo naast hem moesten lopen. Daar luisterde ze naar en zo vertrokken ze naar het kasteel. Ivo's eend liep snel achter hun aan. Steve wist niet precies hoe hij naar het kasteel moest, maar hij zag de sporen van de wagen nog in de sneeuw. Dus die volgde hij maar gewoon in de hoop dat ze bij het kasteel uit kwamen. Toen het einde van het bos in zicht kwam vroeg Ivo aan Adam of ze niet gewoon weg konden rennen, maar Adam weigerde. Hij vertrouwde Steve.

Iets waar hij later spijt van kreeg. Ze zaten samen in de gevangenis.  Het was er kil en ze zaten met meerdere mensen in één ruimte. De volgende dag zou Adam berecht worden en het zag er niet goed uit voor hem. Ze hadden geen idee wat er met Ivo zou gebeuren en waar zijn eend was.  De muren waren van grote stenen gemaakt en al de gevangene zaten aan de muur vast met boeien. Af en toe liep er een ijskoude druppel smeltwater over de muur. Adam en Ivo hadden al een paar opmerkingen gekregen van mannen, die eruit zagen als moordenaars. Stiekem was Adam blij dat ze vast zaten anders hadden de mannen hun al in elkaar geslagen. Die nacht konden ze niet slapen. Ivo en Adam lagen tegen elkaar aan voor de warmte. Om de zoveel minuten schrok een van de twee wakker uit een nachtmerrie over hun lot.