- … Իսկ ինչու՞ չես ասել Սենային, որ իր հորը Դոհյոնն է սպանել։
Ու լռություն։ Ամբողջ շինությունը լցվեց ճնշող լռությամբ, մինչ Սենան խոշոր աչքերի հայացքն էր ուղղել դեպի Վիշապը։ Վիշապը, ում այս ամենն ավելի է սկսում հետաքրքրել.
- Ի… ի՞նչ…
Հարված էր։ Հարված էր Սենային։ Ուժգին, բռունցքներով ու գլխին։
Սրտին։
Ցավոտ էր.
- Օհ, տեսնես ինչու՞ է փեսացուդ լռել, - ու կտրուկ հայացք է գցում դեպի Յունգին։ Դեպի հաստատակամ հայացքով Յունգին, ով եթե հայացքով սպանելու ունակություն ունենար, ապա հիմա պարզապես փոշիացրել էր Վիշապին։
- Ի՞նչ է խո… խոսում։ Դ… դա ճի՞շտ է։
Լռում է։ Ծանր է լռում, չի պատրաստվում պատասխանել.
- Այն էլ ինչպես է ճիշտ, - նստած է իր «գահին» ու զվարճանում է։ Հաճույք էր պատճառում այս լարված վիճակը։ Խելագար, - Դոհյոնն սպանել է հայրիկիդ հենց ունեցվածքի համար։ Շա՜տ դաժան է։
Գլխում չէր տեղավորվում։ Չնայած… չնայած կխոստովանի՝ մի էդպիսի բան կսպասեր, բայց որ հորը, երբեք։ Գլուխն սկսում է պտտվել, ամեն ինչ խառնվել է իրար, իսկ այդ բառերը հարվածում են գանգատուփին։ Անտանելի է, ամեն ինչը։ Միայն ինքը չէ սարսափ զգում, Յունգին էլ ասես… վախենու՞մ է։ Նրա հետագա գործողություններից։ Ու ավելի է անհանգստանում, երբ տեսնում է ապակե, քարացած հայացքը։ Ինչ որ տեղ մեղադրող հայացքը, որն ասես ասում է՝ դու գիտեիր։
Ավելի տարօրինակ էր տեսնել այդ լուրից հետո Սենայի անվստահ քայլերը։ Ցավոտ էր, բայց կարծես թե գիտակցում էր։ Մանրամասներ չի ուզում իմանալ (դեռ), բայց մնալը բացառվում է։ Պետք է հեռանալ, քանի դեռ ուշ չէ։ Ու Յունգին էլ դա նկատեց։ Այդ անվստահ քայլերից հասկացավ։ Ու ընդունեց, ինչ որ տեղ էլ հարգեց։ Ձգվեց ու սպասեց, թե երբ պետք է Սենան տեղ հասնի, չշարժվեց, որովհետև ատրճանակների կեղտոտ բերանները դեռ դեպի նա էին ուղղված։ Բայց և այնպես չկարողացավ մինչև վերջ սպասել.
- Հեյ, հեյ, ես թույլ չտվեցի գնալ, - հանկարծ արթնացավ Վիշապը, իսկ այդ ձայնից հետո Լիդոնը պահեց Սենային՝ թևը փաթաթելով վզին՝ ստիպելով խուճապի մատնվել երկուսին էլ, - մենք դեռ չենք ավարտել, չէ՞։
Յունգիի համբերությունը վերջանում է։ Դա շատ լավ զգացվում է աչքերից։ Ճիշտ են ասում, աչքերը հոգու հայելին են, Սենան հենց նոր համոզվեց, բայց և վախեցավ։ Ուզում էր արտաբերել՝ Յունգի՜, երբ այդ նույն Յունգին կտրուկ հանեց ատրճանակն ու ուղղեց այն դեպի Վիշապը։ Բոլոր, արդեն բոլոր զենքերն իրենց նպատակակետը դարձրին Յունգին, ով մեկ գրամ անգամ ահ չուներ, ինչ չես ասի Վիշապի մասին։ Լրջացավ, նայեց Յունգիին, տեսավ հաստատակամ հայացքը։ Քմծիծաղեց խելագարի պես, ասես հիշելով, որ այստեղ մեծամասնությունն իր կողմում է, իսկ փոքրամասնությունը կպարտվի։
ВЫ ЧИТАЕТЕ
Black World
Fiksi PenggemarՄին Յունգիի կյանքի անբաժանելի մասն են կազմում խաղատներն ու թղթախաղերը։ Կեղտոտ էլիտայի մի մասը։ Իսկ Սենան թղթախաղերից գլուխ չի հանում, սիրտն էլ խառնում է կեղտոտ էլիտայից, բայց պետք էր գնալ խաղատուն: Խաղամոլ դարձած ընկերոջն էր պետք փրկել: Բայց Յունգիի...
