ERGENOTORUS

Duygusal

Duygusal anlamda tamamen çöktüm. Artık bazı seyleri degistirme vakti. Ailemle daha cok vakit gecirmeliyim. Arkadaslarimla daha fazla konusmalıyım. Eve gitmeden önce Nese'yi aradım.

''Selaam! '' diye neseyle acti telefonu.

''Selam. Nese... Ne oldu biliyor musun? Caner... O...'' dedim ve hıckırarak ağlamaya basladım.

''Sena ne oldu sana!? Hemen geliyoruz!! '' dedi endiseyle.

''Hayır! Gelmeyin. Benim yüzümden tatilini berbat etme.'' dedim.

''Kes sesini! Geliyorum o kadar!! '' dedi ve telefonu kapattı. Suanda birine olanları anlatmam lazımdı. Abimin odasına girdim. Orada yoktu. Telefonumu aldım. 'Abiş aranıyor..'

''Alo? '' dedi abim.

''Abi. Nerdesin? Eve gelebilir misin? Ben cok kötüyüm.'' dedim. Abimin arkasından.

''Kimmis hayatım? '' diye bir ses duydum. Muhtemelen Ece ablaydı.

''Ece abla mı o? '' diye sordum.

''Evet.'' dedi abim.

''İkiniz birlikte gelseniz olur mu? Geldiginizfe her seyi anlatıcam.'' dedim.

''Peki geliyoruz.'' dedi ve kapattı.

Banyoya gittim.Yüzüm berbat görünüyordu. Sesli bir kahkaha attım. O kadar vahim bir durum. Su an ruh halim, üç cocukla sokak ortasında kalmıs anneninkiyle aynı. Elimi, yüzümü yıkayıp odama gittim. Sonra kahkaha attim.

''Valla cok malım! - kahkaha atar- Neden malim ki? -ağlamaya baslar- Azıcık zeki olsaydimda kimseye guvenmeseydim. '' dedim. Ağlıyordum ama arada kahkaha atıyordum. Su an biri beni görse deli zannederdi. Annemin evde olmamasına sükrettim. Bir süre sonra kapi caldı. Asagiya inip açtım. Abim ba sarildi.

''Hadi gecin iceriye.'' dedim. İceriye gectiler.

''Anlat ne oldu? '' diye sordu abim. Sabah olanlari zaten biliyordu ama Ece abla icin günümü tamamen anlattım.

''Sena. Caner seni sevmiyor olabilir. Yani. Bakısları sevdigini söylüyor ama hissettiklerini cok iyi saklayabilen bir sürü insan var. Eger sevmiyorsa bile cok iyi saklıyor. Sakin üzülme bu bir olasılik sadece.'' dedi Ece abla.

''Olsun. Onuda unuturum. Umut'u nasıl unuttuysam öyle unuturum.'' dedi Caresizce. Ben onu unutmak istemiyordum ki.

''Sena annem ile Bursa'ya dönmenizi istiyorum.'' dedi abim bir anda.

''Asla! '' dediim ciddi ve emin bir tonda.

''Burada kalamazsin. Canının yanmasina göz yumamam.'' dedi.

''Sonra ne olacak? Ben hastayim! Ölecegim! Ve son zamanlarımi seninle gecirmek istiyorum abi.'' dedim.

''Bende geleyim o zaman? '' dedi.

''Hayir. Okulun var.'' dedim.

''Ouf! Lanet olasıca okul!'' dedi sinirle.

''Salak. Okul olmasaa gelemezsin. Ece abla ne olacak? '' diye sordum.

''Güzel soru. Ama salak degilim. Oda gelir.'' dedi.

''Mal ya valla mal. Kızin ailesi var seni salak.'' dedim.

''Sey... Ailem yok.'' dedi Ece abla.

''Ece abla.. Ben özür dilerim. Bilmiyordum.'' dedim.

Oda bana her seyi anlattı. Uvey ailesi de ölmüş. Ve zenginlermis. Onlardan kalan evde kalıyormus. Ayni zamanda okuyormus.

''Hadi gülme vakti.'' dedi ve komedi filmi açtı. Misir patlatım salona döndüm. Abi ortamıza oturmustu. Filmdeki cok komik bir espride ağlamaya basladım. Abim bana sarılip

''Ne oldu? '' diye sordu. Ona cevap veremedim.

''Sakin karisma. Su an duygusal bir kriz yasiyor. Eger mudahale edersen is dahada büyüyüp ciddi sorunlar olusur.'' dedi Ece abla. Sesi o kadar kısıktiki zor duymustum. Artık fazla duygusalim...

~~~

Final'e çeğrek kala...