ERGENOTORUS

Hayat neden bana götünu sallayıp ''Nah Sana Mutluluk!! '' diye bagırıyor?

''Eğer seviyosan.. Git ve açıkça söyle. Yani ben... Ben bana böyle söylenmesini isterdim.'' dedim. Kalbimin paramparca olmasi umrumda mıydı? Tabiki umrumdaydı. Cok klise ama onun mutlulugu daha önemli. Digerleri dikkatle bizi dinliyor hic konusmuyordu.

''Seni seviyorum.'' dedi. Kalbim bir kere daha parccalandı. Kim topyacak bu parcaları? Kim yapıstırıcak yeniden?

''Evet. İste tam böyle söyle. Gec karsısına ve söyle.'' dedim. Sesim lanet olsunki acı cektigimi belli eden bir tonda cıkmıstı. Umarım fark etmez.

''Sena.. Seni seviyorum.'' dedi yine.

''Su kelimeleri gidip kiza söyle. Bana degil. '' dedim. 'Canimı yakıyo.' diye ekledim ama icimden.

''Mal ya valla mal! '' diye atladi Nese.

''Ne var? Ne diyim? Bana bunları anlatman acı cektiriyo mu diyim? Karnima binlerce kez yumruk yemisim gibi nefes alamıyorum mu diyim? '' dedim bir anda. Sonra ne dedigimi idrak ettim. Ve hizla masadan kalkacakken Caner beni durdurdu.

''Sena. Seni seviyorum. Dedim ama sen kıza söyliyeceklerimi söylüyorum sandın. O kiz sensin geri zekalı.'' dedi.

''Biliyorum. Fazla yersiz ve büyük bir itiraf oldu. O kizla mutlu- HA!? '' dedi bir Ergenotorus hayvanı. Ne dedigini idrak etmem uzun sürmüstü. Ben ne yapayim jeton bingen.

''Ouf bu kiz valla mal! '' diye yakındı Can.

''Sena? '' diye seslendi Caner. Soran gözlerle bana bakıyordu. Abi ben cevap veremiyordum. Ağzım açılmıyordu. Ayaklarım beni tasıyamayacak hale gelmisti. Mutluydum. Sonra birden bayıldım. Noluyo lan!?

###

Gözlerimi açtığımda yine hastanedeydim. Lan be neden hep hastanedeyim!? Kapı acıldi ve gözleri kipkırmızı abim iceriye girdi.

''Abi? Sana ne oldu? '' diye sordum. Gözünden yaslar akmaya basladı.

''Abi! Anlatsana.'' dedim.

*Ozan'dan*

Ona nasıl söyleyecegim? Nasıl? Ölme ihtimali oldugunu, kansere yakalanmis oldugunu nasil söyleyecegim!? Ağlamaktan gözlerim kizarmıstı. Yavasca odaya girdigimda uyanmıstı. Onu görmek beni daha da üzüyordu. O kan kanseriydi. İlerlememis ve belirtileri ortaya cıkmamıstı. Yinede iyilesmesiz zordu.

''Abi? Sana ne oldu? '' diye sordu. Bu sesi bir daha duyamama ihtimali aklıma geldi ve gözyaslarım akmaya basladı.

''Abi! Anlatsana.'' dedi.

''Sena. Nasıl söylerim bilmiyorum... Kardesim sen..'' dedim ve hıckırarak aglamaya basladim. Bana korkmus bir ifadeyle bakiyordu. Ciddi bir sey oldugunu anlamıstı. Kendimi sakinlestirerek.

''Sana kan kanseri teshisi kondu Sena. Senin..'' dedim ve o ihtimali söylemeye dilim varmadı.

''Abi.'' dedi ve gözyaslarıni serbest bıraktı. Böylemi olacaktı Sena'm? Böyle olmak zorundamıydı kardesim? Yanina gidip ona sarıldım.

''Abi. Aglama.''dedi. Gözyaslarımı sildim.

''Bak sana soz bir sey olmayacak. Birlikte yenicez.'' dedim.

*Sena'dan*

Hayat neden bana götünu sallayıp ''Nah Sana Mutluluk!! '' diye bagırıyor? Kanser miyim ben? Cidden mi? Acıkcası üzülmedim. Ama ailem, arkadaslarım, Caner? Onlar cok üzülür. Ben kanseri YENECEGİM! Ben kansere YENİLMEYECEGİM! O gun kimseyi yanima almadim. Kendi kendime kaldım. Yalnızca. Ağlamadan. Gülümseyerek düsündüm. Her seyi. Hayatımı.

Annemi, babami, Caner'i, Mete'yi, Nese'yi, Can'ı, abimi, Efe'yi düsündüm. Umut'u düsündüm. Ama ağlayarak hüzünle degil. Her seye ragmen gülümseyerek. Güzel anılarımı düsündum. Kötüleri degil.

Kücükken Galatasaray minikler takımına girmek icin anneme cok ısrar etmistim. Sonunda kabul ettirmistim. Basketbol aşkımdı. Her seyimdi. Takımda Efe ile tanıstim. En yakınım olmustu. Sonra Umut'u tanıdım. Sekızıncı sınıfta. Aşkim birden o oldu. Hayatımın merkezi degismisti. Lise'de aynı okula gitmistik. Ece ile tanıstım. Cok iyi bir arkadastı. Lise iki'de Umut bana cıkma teklifi etmisti. Kabul edisimi cok net hatırlıyorum. Sonra kazıkları.. Unuttum onu sonunda. Caner'e aşık oldum. Onunda beni sevdigini öğrendim ama cok gec oldu.

Aaa! Bu ne lan böyle!? Ölcekmisim gibi! Daha ben cok yasicam! Bizimkilere daha musallat olucak cok zamanim var!

Düsünerek uykuya daldim.