တစ္သက္လံုးမွာ အေဂၚဆံုး Fanfic

ငါျပန္လာၿပီ မင္းတို႔ေ႐ွ႕မွာေရာက္ေနၿပီ

Zawgyi

ဟင္း. . ငါက ျပန္ေရးခ်င္လို႔မဟုတ္ဘူး။ လန္က်န္႔က လာေတာင္းပန္လို႔။ သူ႔ေၾကာင့္ ငါဘယ္ေလာက္ေတာင္ စိတ္နာက်င္ရတယ္ထင္လဲ။ ငါတကယ္ မေရးေတာ့ဘူး စိတ္ဆံုးျဖတ္လိုက္တာ။ သူလာေတာင္းပန္ရေတာ့တာပဲ။ ဟင္း. . ေၾကာင္ၾကာၾကာ ေရမငုပ္ဘူး။

ငါက ငါ့ဖင္ကို႐ိုက္တာထက္ ငါ့ ဖန္ဖစ္ကိုေတာက္ေလွ်ာက္ထိခိုက္ေနတာ ပိုနာတယ္။ အခု သူက ငါ့ကို ကတိေပးတယ္။ ေနာက္ကို အဲ့လိုမျဖစ္ေစရပါဘူးတဲ့။ ထပ္ၿပီး ငါ့ ဖန္ဖစ္ေတြကို အရမ္းဆိုးဆိုးႀကီးမေဝဖန္ေတာ့ပါဘူးတဲ့။ ငါ့ကို ညစာ ေဟာ့ေပါ့လဲ တစ္ပတ္တစ္ခါလိုက္ေကြၽးမယ္တဲ့။

ငါ့ဘက္ကလည္းနည္းနည္းေတာ့ ျပန္လိုက္ေလ်ာကတာေပါ့။ ငါ့ဇာတ္ကိုျပင္ေပးပါမယ္ဆိုတာ။ ငါက စိတ္လြယ္တာမဟုတ္ဘူး။ ခိုင္မာတဲ့အေၾကာင္း႐ွိတယ္။

တကယ္အဲ့လိုႀကီးဆိုရင္ ငါက ဝမ္ရိေပၚကို ဗိုက္ႀကီးၿပီး ျခင္ေသးေသးေလးေတြေမြးခိုင္းရမွာေပါ့။ ဒါဆို ေ႐ွာင္းက်န္႔နဲ႔ ဝမ္ရိေပၚက ေမြးတဲ့ ကေလးေတြဆိုေတာ့ အဲ့ျခင္အေသးေလးေတြက သတ္လို႔မျဖစ္ဘူးေလ။ ဇာတ္အရမ္းနာရင္ ငါဆဲခံရမယ္မလား။

ၿပီးေတာ့ လန္က်န္႔ကေျပာတယ္ ျခင္ကို အဓိကဇာတ္ေကာင္ထားတာ မသင့္ေလ်ာ္လို႔ပါတဲ့။ တကယ္လို႔ ရိေပၚကို ျခင္ေနရာကထားရင္ ငါ့အေရးအသားမွာ ပရိသတ္ေတြကေမ်ာၿပီး ျခင္ကိုက္ရင္ေတာင္ ဝမ္ရိေပၚေလးကိုက္ေနတယ္ဆိုၿပီး ၿငိမ္ခံေနၾကရင္ အားလံုး ေသြးလြန္တုပ္ေကြးေတြ ငွက္ဖ်ားေတြျဖစ္ကုန္မယ္တဲ့။

သူေျပာတာလဲ အက်ိဳးအေၾကာင္းေလးေတာ့ ဆီေလ်ာ္ပါတယ္။ ငါျပန္ေတြးၿပီး နည္းနည္းျပင္လိုက္မယ္​ေလ။ ဒါေပမယ့္ ဗန္ပိုင္းယားလို႔ေျပာင္းလိုက္ရင္ေရာ ဖတ္တဲ့သူေတြက ဗန္ပိုင္းယားကိုက္တဲ့အခါ ၿငိမ္ေနရင္ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ။ ငါနဲ႔မဆိုင္ဘူးေနာ္။