Je kent het wel, zo'n meisje dat niet zo knap is maar mensen willen vrienden met haar zijn omdat ze aardig is. Ze doet alsof niks haar boeit terwijl ze stiekem erg onzeker is. Ik ben zo'n meisje. Toen ik met dit alles begon was het niet de bedoeling dat het hier en op deze manier zou eindigen, In het begin dacht ik gewoon een paar kilootjes eraf maar die kilo's werden langzaam een ziekelijke obsessie. Hier in dit ziekenhuisbed in deze witte kamer met slangetjes door mijn neus om me te voeden. Noem het wat je wilt wat ik heb, maar één ding is duidelijk; ik ben niet ziek en ik heb geen anorexia nervosa ook al is dat wat iedereen zegt. Ik was namelijk helemaal niet dun zoals anorexia meisjes zijn, wat ik wel ben is dik, zo dik als een vet varken. Dit was mijn laatste gedachte. Mijn ogen sloten zich vanzelf, de dood kwam mij halen. Verslagen door Ana. Dat ene stemmetje in mijn hoofd zorgde ervoor dat ik hier en nu aan mijn einde kwam.
JE LEEST
Ana's voice
Short Story"Hoe ver wil je gaan?" vroeg de stem me. "tot ik de dunste ben, tot de dood als het moet." Het was de enigste wens die ik toen had, de dunste zijn. De dunste, wanneer was je dat eigenlijk? Eerst 50 toen 40 daarna 30, hoeveel moet je wegen tot je de...
