Ik trok mezelf aan de leuningen van de trap omhoog, deze trappen die ik vroeger altijd zo vrolijk had gelopen voelde nu als een berg die ik moest beklimmen. Vroeger zou ik hem samen met Julia hebben gelopen maar een Ana heeft geen vrienden. ik had een vriend; Ana. ana was mijn enige vriend. Ik trok harder aan de leuningen in de hoop sneller omhoog te gaan. ik had nu een week al geen hap binnengekregen. ik voelde me zwakker en slechter dan ooit ook al was ik wel heel trots op mezelf. Ik trok me met mijn laatste beetje kracht op aan de leuning. Toen iemand met een noodvaart tegen me aanrende hield ik het niet meer, mijn vingers gleden van de leuning en ik viel neer. Zachte vage geluiden van iemand die om hulp riep volgde. vaag voelde ik twee handen onder me die me optilde, alles voelde en hoorde ik maar ik kon niks doen of zeggen.
POV Julia
Ik had het zien gebeuren, het liefst wilde ik op haar afrennen. Ik praatte niet meer met haar en trok op met andere meiden. Elke keer als ze voorbij liep zag ik dat het slechter met haar ging, ik dacht terug aan onze ruzie. Ik hoorde slechts delen van haar leven via een vriendin van mij die ook bevriend was met noa. ze had me verteld dat haar ouders inmiddels uit elkaar waren gegaan. Elke dag leek het alsof ze dunner werd, ze probeerde het te verhullen met een oversized trui maar dat werkte niet. Noa zag er niet meer uit, ze was niet meer dan een zak botten. Er was niets meer over van de vriendin die ik vroeger had, mijn gezellige, lieve en knappe vriendin. Het enige wat van haar over was was een uitgehongerd, gebroken en onzeker meisje.
JE LEEST
Ana's voice
Short Story"Hoe ver wil je gaan?" vroeg de stem me. "tot ik de dunste ben, tot de dood als het moet." Het was de enigste wens die ik toen had, de dunste zijn. De dunste, wanneer was je dat eigenlijk? Eerst 50 toen 40 daarna 30, hoeveel moet je wegen tot je de...
